1. Więc zdecydowała spróbować.

[Jazmine Sullivan - One night stand]

Rozświetlone centrum miasteczka było wypełnione po brzegi rozentuzjazmowanym tłumem kibiców. Gwar wymieszanych języków słychać było już z daleka, a różnobarwne flagi powiewały dumnie na każdym kroku. Tego wieczoru wszyscy świętowali. Nie były już ważne wyniki, punkty, miejsca, liczyła się tylko wspólna, dobra zabawa, bo kolejny wyczerpujący sezon skoków narciarskich dobiegł właśnie końca. Ludzie bawili się razem, nie zwracając uwagi na żadne podziały, bariery językowe, czy narodowościowe stereotypy. Wszyscy tej nocy byli jedną, wielką narciarską rodziną. Lokale były wypełnione po brzegi kibicami, a znalezienie wolnego miejsca graniczyło z cudem.

- Tylko pamiętajcie! – zaczął z groźną miną trener Kurczek, nachylając się nad stołem. – Za dwa dni są jeszcze mistrzostwa Polski, więc z tym świętowaniem ostrożnie!

Pogroził na odchodne palcem, co wywołało salwę śmiechu wśród chłopaków. Spojrzeli wszyscy na siebie i równocześnie unieśli butelki z piwem, wznosząc kolejny toast za udany sezon.

- Trzeba przyznać, że w tym roku naprawdę daliśmy czadu – stwierdził rezolutnie Piotrek, biorąc kolejny, spory łyk słoweńskiego piwa. Wszyscy zgodnie przytknęli głowami, nawet Maciek, mimo że w jego opinii wszystko mogło wyglądać zdecydowanie lepiej. Wymagał od siebie dużo więcej, ale miejsce w pierwszej dwudziestce na świecie i tak było sporym osiągnięciem, zwłaszcza, że jeszcze sporo wciąż miał przed sobą. On był jednak ambitnym profesjonalistą i kiedy coś nie wychodziło był zły na siebie. Dzisiaj jednak chciał już o tym zapomnieć, by przez chwilę móc pocieszyć się z resztą kolegów.

- Hej, bawimy się!

Poczuł lekkie szturchnięcie w bok i spojrzał obojętnie na rozweseloną twarz Ewy. Wysilił się na mdły półuśmiech, bo wiedział, że żona Kamila tak łatwo mu nie odpuści. Lubił ją, ale czasami stawała się wyjątkowo zrzędliwą towarzyszką, która na siłę próbowała poprawić mu humor. Mimo to, czasami troszkę zazdrościł kolegom tego, że mieli u swego boku kogoś, na kim zawsze mogli polegać. On chyba jednak do tego jeszcze nie dojrzał i w zupełności zadawalały go jakieś krótkie, nic nie znaczące znajomości. Nigdy nie zaprzeczał temu, że wzbudzał w płci pięknej pewne zainteresowanie i w chwilach słabości zdarzało mu się tę uwagę wykorzystywać.

- Chyba wrócę do hotelu – stwierdził po chwili szeptem, licząc że tylko Ewa go usłyszy i nie będzie musiał tłumaczyć się kolegom. Dziewczyna jednak spojrzała na niego z politowaniem i bez pytania chwyciła go z rękę, wyciągając na sam środek zapełnionego parkietu.

- Chyba jednak nie wrócisz! – zaśmiała się głośno, wciąż mocno ściskając jego nadgarstek, jakby przeczuwała, że wystarczyłaby chwila nieuwagi i nie byłoby go już tam.

- Jeśli mam tu z tobą zostać, to zdecydowanie muszę więcej wypić – odparł, starając się przekrzyczeć tłum. Liczył, że to zmusi dziewczynę do uwolnienia go i sprawi, że spokojnie będzie mógł wrócić na swoje miejsce, jednak w tym samym momencie Ewa wręczyła mu własną szklankę z drinkiem, sugestywnie kiwając głową, aby się już nie krępował. Maciek westchnął tylko bez przekonania i opróżnił całą zawartość szklanego naczynia. Momentalnie zrobiło mu się cieplej i w pewien sposób przyjemniej. Blondynka musiała to zauważyć, bo zaczęła się śmiać, porywając go do szalonego tańca.

*

Alicja musiała przyznać z pokorą, że pomysł Hani na wspólny, weekendowy wypad do Planicy okazał się być strzałem w dziesiątkę, mimo że jej podejście było co najmniej sceptyczne. Nie była fanką wielkich tłumów, ale najwyraźniej w obecnej chwili właśnie to było jej potrzebne. Nikt jej nie znał, nikt od niej niczego nie chciał, stała się prawie niewidzialna w ogromnej fali świętujących kibiców. W końcu mogła odpocząć choć przez chwilę od stresującej pracy, a dodatkowo pierwszy raz miała okazję na żywo uczestniczyć w zawodach skoków narciarskich. Dotąd śledziła je wyłącznie przez ekran telewizora, jednak nawet największy monitor nie oddawał nawet w małej części atmosfery panującej tam na miejscu. Piła właśnie kolejnego, naprawdę dobrego drinka zamówionego przez przyjaciółkę, kiedy poczuła wibrowanie telefonu w kieszeni spodni. Niechętnie wygrzebała komórkę, z teatralnym przewróceniem oczu spoglądając na jej wyświetlacz.

- To on – mruknęła z zniesmaczeniem, wciskając klawisz rozłączający połączenie. Jej poprawiający się humor po raz kolejny zaliczył tendencję zniżkową.

- Czy ten gość ma jakiś problem ze sobą? Czy on nie rozumie prostych przekazów słownych? Słowo ‘nie’ to aż tak skomplikowana odpowiedź dla jego małego mózgu? Rozumiem, że oni dojrzewają zdecydowanie wolniej niż kobiety, ale na miłość boską, on niedługo kończy trzydzieści lat! Mógłby chociaż udawać, że wyrósł z tych szczeniackich zagrywek! – Ruda zapędziła się w swoich osądach dotyczących nieprzyjemnego prześladowcy Alicji, ledwo łapiąc oddech. Aż poczerwieniała z nadmiaru złości. – Faceci – dodała ze zrezygnowaniem na sam koniec i sięgnęła po telefon przyjaciółki, wyłączając go.

- Wiesz co? Będziemy potrzebowały czegoś mocniejszego! – zarządziła hardo blondynka i nie czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony dziewczyny, udała się prosto do baru. Wróciła po kilku minutach z podejrzanym uśmiechem na twarzy, niosąc cztery kieliszki z wódką.

- Wiesz, że jeśli to trafi do twojego żołądka, to …

Nie było jej jednak dane skończyć, bo Alicja kiedy tylko usiadła na swoim miejscu, chwyciła jeden z kieliszków i bez zastanowienia wypiła całość. Nawet się nie skrzywiła, co wywołało niemałe zdziwienie na twarzy rudowłosej. Ze zdumieniem obserwowała, jak blondynka ochoczo sięgała po kolejny kieliszek. Odstawiła puste naczynie na blat stołu, poprawiła włosy i rzucając rudej zalotne spojrzenie, wkroczyła na parkiet. Hania czuła, że to po prostu nie mogło się skończyć dobrze.

*

Maciek nie był pewny czy kolejne butelki piwa, które dostarczano na ich stolik były dobrym pomysłem. Znając możliwości swojej słabej głowy, to zdecydowanie nie było odpowiednie rozwiązanie na zakończenie tego sezonu. Był jednak jeden plus, po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuł się naprawdę dobrze. Żadnej presji, żadnego stresu, tylko zabawa ze znajomymi.

- No to zostaliśmy sami – stwierdził z nieukrywanym smutkiem Krzysiek, przysiadając się do niego. Równocześnie spojrzeli w kierunku rozbawionych kolegów i ich żon. Maciek starał się zachowywać pozory obojętności, ale chyba nie był najlepszy w udawaniu. Sięgnął więc po butelkę i bez zastanowienia wypił całą zawartość na raz. Przetarł dłonią usta i z hukiem odstawiając szklane naczynie na stół, podniósł się i rzucając koledze krótkie spojrzenie, uśmiechnął się zadziornie.

- Mów za siebie! – powiedział nieco uniesionym tonem, zupełnie jakby poczuł się urażony wcześniejszym słowami. Krzysiek jedynie wzruszył ramionami i nie miał najmniejszego zamiaru jakkolwiek reagować na jego zachowanie.

Pierwsze, trochę chwiejne kroki stawiał bez większego przekonania, bo nie wiedział, czy postępował słusznie. W końcu nie należał do specjalnie odważnych i imprezowych osób. Doszedł jednak szybko do wniosku, że wycofanie się byłoby oznaką słabości, a przecież on nie był słaby. Wziął głębszy oddech i przeczesując palcami włosy, ruszył w kierunku tańczących ludzi. Nie miał jakiegoś sprecyzowanego planu na to, co mógłby tam sam robić, ale było już za późno. Musiał improwizować. I w tej samej chwili, jakby wszechświat chciał go wybawić ze zrobienia z siebie kompletnego idioty, w jego ramiona ktoś wpadł. W ostatniej chwili pochwycił kogoś w pasie, ratując tym samym i ją i siebie od bolesnego upadku. Dosłownie kilkanaście centymetrów od podłogi znalazła się głowa dziewczyny. Krótką chwilę, która jemu wydawała się być całą wiecznością, wpatrywał się w jej ogromne, jasne oczy, z przerażeniem lustrującego jego twarz. Nagle poczuł dziwny dreszcz i całe jego ciało odmówiło posłuszeństwa. Stał tam jak zahipnotyzowany, przyglądając się nieznajomej dziewczynie.

- Chyba właśnie uratowałeś moje marne życie – mruknęła ze śmiechem, resztkami sił próbując stanąć na równe nogi. Kiedy była już tak blisko, jej stopa zahaczyła o nogę Maćka i po raz kolejny z impetem wpadła w jego ramiona. Tym razem jej twarz znalazła się już zdecydowanie bliżej chłopaka. Ich spojrzenia uważnie śledziły się nawzajem, a wstrzymane oddechy były niezaprzeczalnym dowodem na wielką niezręczność tej dziwnej sytuacji.

- Chyba uratowałem je po raz drugi – szepnął, wciąż nie odrywając od niej wzroku. Jego mózg był na tyle roztargniony, że nie zaskoczył go nawet fakt, iż dziewczyna mówiła po polsku. Jej chyba ten fakt również nie zdziwił. Nadal, nie do końca świadomy, przytrzymywał ją kurczowo w swoim mocnym uścisku, jakby wciąż się bał, że dziewczyna mogła upaść, choć zagrożenie wydawało się być już opanowane. Blondynka zaśmiała się, a przyozdobione delikatnie różowymi rumieńcami policzki dodawały jej przedziwnego, dziewczęcego uroku. Chłopak nie mógł zrozumieć, co w tej jednej chwili się z nim działo. Przecież on się nigdy tak nie zachowywał.

- I jak ja ci się teraz odwdzięczę? – zapytała, przesuwając subtelnie dłonią po jego ramieniu. Maciek poczuł, jak jego serce zdecydowanie przyspieszyło swoje bicie. Posłał w jej stronę jedno sugestywne spojrzenie i ten szelmowski uśmiech przemknął przez usta.

- Chyba znam jeden sposób …