2. Nie przypuszczał nikt, czym skończy się ta noc.

[Frank Sinatra - Strangers in the night]

Nieprzyjemny ucisk w żołądku sprawił, że się przebudziła. Miała wrażenie, że wszystkie jej wnętrzności robiły sobie z niej jakieś złośliwe żarty, sprawiając iż jedyna myśl, którą ją właśnie nachodziła związana była ze sprinterskim biegiem do toalety. Bardzo powoli podparła się na przedramieniu i wciąż nieprzytomnym wzrokiem rozejrzała się dookoła. Nie była jednak pewna, czy pokój w którym się właśnie znajdowała należał do niej. Za oknem zaczynało świtać, ale w pomieszczeniu wciąż panował półmrok, który uniemożliwiał jej zidentyfikowanie otoczenia. Zerknęła kątek oka na cyfrowy wyświetlacz zegarka, stojącego na nocnej szafce. Czwarta pięćdziesiąt jeden. Westchnęła bezradnie, przewracając się na drugi bok. Dopiero wtedy niespodziewanie natrafiła na coś ręką. Aż drgnęła z przerażenia. Niepewnie skierowała przestraszony wzrok na obiekt znajdujący się tuż obok niej i gdyby nie przymknęła w odpowiedniej chwili ust, jej krzyk rozniósłby się echem po okolicy. Uzmysłowiła sobie również, że była pozbawiona wszelkiego odzienia, dlatego momentalnie okryła się skrawkiem pościeli, odsuwając się na maksymalną odległość od nieznajomego, o mało nie spadając z łóżka. Musiała się trochę uspokoić, bo w panującej dookoła, niczym niezmąconej ciszy, dokładnie mogła usłyszeć każde, szaleńcze bicie swojego serca. Bardzo powoli zaczęły do niej powracać wspomnienia z minionej nocy, a każda kolejna chwila sprawiała, że czuła się jeszcze bardziej zawstydzona i skrępowana całą tą nieprzyjemną sytuacją. Nie mogła uwierzyć, że tak łatwo dała się ponieść emocjom, lądując w łóżku z przypadkowo spotkanym chłopakiem. To zdecydowanie nie było w jej stylu, jednak wypity alkohol, sielska atmosfera i chęć odreagowania, tej nocy zwyciężyły. W mgnieniu oka udało jej się ubrać spodnie i koszulkę, ale wciąż nie miała żadnego planu, co robić dalej. Nie wiedziała tak naprawdę, gdzie się znajdowała i jak powinna wrócić do Hani i ich hotelu. Gdy wciąż pogrążony we śnie chłopak zaczął cicho mruczeć coś przez sen, Alicja ze strachu aż pisnęła, spoglądając w jego stronę z przerażeniem. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowała, było jego przebudzenie i uczynienie z tego zdarzenia jeszcze bardziej niezręcznej sytuacji.

Podeszła na palcach do drzwi i starając się nie robić żadnego hałasu, otworzyła je bezgłośnie, odruchowo co jakiś czas zerkając jeszcze na okrytą mrokiem sylwetkę nieznajomego. Odetchnęła naprawdę głęboko, kiedy tylko znalazła się na hotelowym korytarzu i z ulgą oparła się o ścianę, czując jak napięte do granic możliwości mięśnie, zaczynały się rozluźniać. Była tak skupiona na sobie, że dopiero po chwili usłyszała w oddali jakieś głosy. Było jednak za późno, by mogła gdziekolwiek się schować. Naciągnęła jedynie mocniej czapkę na czoło i wymijając grupkę rozweselonych skoczków, udała się w kierunku wyjścia.

*

Maciek poczuł przyjemny podmuch ożywczego powietrza, który owiał całą jego sylwetkę. Bardzo niechętnie podniósł powieki, ale momentalnie je zamknął, kiedy jaskrawe, wiosenne słońce poraziło go. Aż zapiekły go oczy. Jęknął przeciągle, nakrywając głowę poduszką.

- Wstajemy człowieku! – zawołał radośnie Piotrek, wyłaniając się z łazienki. Był przewiązany w pasie jedynie ręcznikiem, co nie sprawiło, że poranek wydał się Maćkowi lepszy. Wręcz przeciwnie. Poczuł się jeszcze gorzej, bo przeszywający ból głowy zaatakował go znienacka. Ucisnął z całej siły skronie, ale uporczywe pulsowanie nie ustało.

- Która godzina? – zapytał zachrypniętym głosem, wysuwając powoli głowę spod poduszki.

- Za godzinę zbiórka w hallu i wracamy do domu – wyjaśnił przyjaciel i z podpartymi bokami stanął obok łóżka Maćka, przesłaniając swoją sylwetką uporczywie świecące słońce. Czarnowłosy bardzo ospale przeniósł na niego wzrok, racząc go jedynie krótkim spojrzeniem, które wyrażało cały jego obecny stosunek do świata. Miał wszystkiego dość.

- Chyba mi zaraz rozsadzi głowę od środka – jęknął znowu, wbijając nos w poduszkę.

- W nocy musiało być naprawdę nieźle, skoro dziś ledwo żyjesz – Piotrek zaśmiał się w charakterystyczny dla siebie sposób, wciąż uważnie mu się przyglądając. – Radziłby ci się jednak ogarnąć, bo jak Łukasz zobaczy cię w takim stanie, to masz przejebane! – dodał już zdecydowanie poważniej, rzucając w niego t-shirtem.

- Nic nie pamiętam.

- A to już nie mój problem – odparł ze wzruszeniem ramion. – Panna, która nieporadnie opuszczała nad ranem twój pokój widać nie spisała się zbyt dobrze, skoro nie utkwiła na dłużej w twojej pamięci.

- Kto? – zapytał całkiem poważnie, nie wiedząc czy powinien słowa kolegi traktować poważnie. Piotrek znany był ze swojego wyszukanego poczucia humoru.

- Nie wiem – zaczął się głośniej śmiać, widząc prawdziwe zaskoczenie na twarzy Maćka. – Wyszedłeś z nią po północy i tyle cię widzieliśmy.

- Nie pamiętam – stwierdził cicho, skupiając całą uwagę na wyłapaniu jakiś wspomnień z wczorajszej nocy. Ból, który mu towarzyszył był jednak na tyle silny, że nie potrafił przywołać obrazów minionych godzin. Opadł bezwiednie na poduszkę, wbijając pusty wzrok w krajobraz za oknem. Odetchnął głośno, starając się unikać rozbawionego wyrazu twarzy Żyły. Jego uśmiech działał na niego jak płachta na byka. Zwłaszcza w tej chwili. Nie był to pierwszy raz, kiedy dziury w pamięci uniemożliwiały mu zebranie w jedną całość wspomnień z dnia poprzedniego, ale tym razem miał dziwne wrażenie, że ten wieczór powinien zapamiętać. Był jednak bezradny wobec własnych słabości. Przymknął na moment oczy, ale to również nie pomogło; gdyby miał chociaż małą wskazówkę, może wtedy byłoby mu łatwiej. Ale ostatnie godziny stały się po prostu jedną wielką, czarną dziurą.

- Powitajmy naszego największego imprezowicza!

Do ich pokoju wpadł z aparatem Krzysiek, śmiejąc się w głos. Bez żadnego ostrzeżenia wpakował się na łóżko Piotrka i zaczął robić zdjęcia Maćkowi.

- Spierdalaj – mruknął czarnowłosy, ponownie zakrywając głowę kołdrą. Jego ton głosu był na tyle nieprzekonujący i wręcz śmieszny, że obaj koledzy roześmiali się głośno, widząc jego nieporadność.

- Aż tak cię blondyna wymęczyła? – zapytał Miętus, przeglądając wcześniej zrobione zdjęcia na swoim sprzęcie. Maciek wysunął głowę i z nadzieją spojrzał na przyjaciela, licząc, że może dzięki jego pomocy, udałoby mu się coś przypomnieć.

- On nic nie pamięta – wtrącił się Piotrek, rzucając Krzyśkowi butelkę z napojem energetycznym. Taki sam trafił również nieopodal głowy Maćka.

- Nie pamięta? Laska wydawała się całkiem do rzeczy, ale widać takich trofeów nasz Maciej nie kolekcjonuje zbyt starannie – odparł już bez zbędnego śmiechu, widząc że kolega naprawdę nie był w najlepszej formie. Za to wcale nie miłe stwierdzenie dostał jedynie poduszką od Kota, a trzymany w dłoni napój wysunął się, zalewając pościel. Piotrek rzucił im tylko litościwe spojrzenie i pokręcił głową nad niedojrzałością młodszych kolegów.

*

- GDZIEŚ TY BYŁA?! – Hanka wydarła się na powitanie, kiedy tylko Alicja zjawiła się w ich hotelowym pokoju. Blondynka ze spuszczoną głową podeszła do niej i wtuliła się mocno. Zamrugała powiekami, robiąc oczy zgubionego psiaka. Rudowłosa teatralnie westchnęła, obejmując ją również.

- Chyba się nieco zgubiłam – wyjaśniła z pokorą i lekkim wstydem, odsuwając się od niej.

- Ładnie to ujęłaś – mruknęła lekko podenerwowana. – Zniknęłaś na całą noc i nie raczyłaś nawet pisnąć słówkiem, że znikasz z jakimś przystojniakiem! Ugh!

- Wybacz – dodała, opuszczając głowę w geście totalnego poddania się. – Nie przypuszczałam, że to się tak skończy.

- Nie wiem, czy mogę ci to wybaczyć … - stwierdziła wyniośle Hania, unosząc z udawanym obrażeniem głowę. Po chwili jednak zaczęła się śmiać i rzuciła się na Alę.

- Nie mam pojęcia, jak mogłam się tak po prostu dać ponieść emocjom.

- Było chociaż warto? – zapytała zaciekawiona ruda, sugestywnie poruszając brwiami i szczerząc szeroko zęby. Blondynka klepnęła ją lekko w ramię.

- Za wiele nie pamiętam, ale źle nie było – powiedziała z lekkim zażenowaniem, chowając twarz za jedną z poduszek. Na policzkach pojawiły się szkarłatne rumieńce, co było dla jej przyjaciółki niezaprzeczalnym znakiem, że noc minęła całkiem owocnie.

- Oj Alka, Alka, kiedyś cię ci faceci do zguby doprowadzą – oznajmiła ze wzruszeniem ramion, podrzucając w jej stronę pluszowego misia, którego zawsze i wszędzie ze sobą woziła.

- Nie przesadzajmy. Nawet nie wiem, kto to był … - urwała w pewnym momencie, jeszcze bardziej się czerwieniąc, bo zrozumiała jaki wydźwięk miały jej słowa.

- Oj… – Hania znowu ją przytuliła. – Czasami taki przygodny seks ma swoje plusy. Żadnych chorych zobowiązań. Pewnie i tak już go nie spotkasz, więc traktuj to tylko w kategoriach dobrego zakończenia tego wspaniałego weekendu.

Alicja westchnęła bezradnie, pogrążając się we własnych rozmyślaniach. Z pewnością przyjaciółka miała rację, ale ją nie dręczyły wyrzuty sumienia. To było coś zupełnie innego, czego jeszcze nie potrafiła zidentyfikować i nazwać.

*

Maciek całą drogę do Polski nie odezwał się nawet jednym słowem. Wszyscy pozostali wymieniali się opiniami na temat minionych dni, oglądali zdjęcia, dyskutowali o dopiero co skończonym sezonie, umawiali się na kolejne trening przed mistrzostwami Polski, a on kompletnie się od nich odciął, wbijając wzrok gdzieś za oknem busa. Początkowo sądził, że są to niezaprzeczalne objawy kaca i wyrzuty sumienia, ale szybko zrozumiał, że było to coś zdecydowanie innego. Wciąż po głowie kołatały mu się myśli związane z ostatnią nocą, ale nie potrafił sobie przypomnieć nawet minuty, z tego co miało miejsce w jego pokoju. Nawet nie zauważył, jak gorliwe rozważania tak go zmęczyły, że zasnął, oparty głową o szybę.