19. Smak twoich pocałunków, twój szept w ciemności.

[Andrzej Piaseczny - Gdybym nie zdążył]

- I w jednej chwili zrobiło się ogromne zamieszanie, nikt już nic nie wiedział, zapanował wielki chaos. Ktoś podobno złożył jakiś protest, iż rzekomo Norwegom policzono źle punkty, a w takim wypadku mieli stracić medal na rzecz nas. Początkowo nie chciałem się za bardzo nakręcać, bo co chwilę ktoś podawał jakieś sprzeczne informacje. Ale kiedy wreszcie po minutach wielkiego oczekiwania nadeszła oficjalna wiadomość …

Ocknęła się z szaleńczo bijącym sercem i nierównym, ciężkim oddechem, jakby ktoś drastycznie wyrwał ją z głębokiego snu. Lekko zdezorientowanym wzrokiem rozejrzała się po swoim pokoju, odruchowo przesuwając dłonią po ulubionej pościeli w różowe kwiatki. Była u siebie. Miała jednak nieodparte wrażenie, że jeszcze przed ułamkiem sekundy tuż obok, zaraz przy jej uchu rozbrzmiewał kojący głos Maćka, a ciepło jego dłoni otulało jej ręce. Jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, że chłopak w tej właśnie chwili był na drugim końcu świata, setki kilometrów od niej. Nie umiała jednak pozbyć się tego złudnego wrażenie, że przed chwilą był tak blisko, na odległość ręki. Przetarła wciąż nieco zaspaną twarz, rozciągając obolałe mięśnie. I choć starała się już nie myśleć o tym, co musiało jej się niezaprzeczalnie przyśnić, to nie potrafiła pozbyć się z głowy tego odbijającego się echem tonu jego głosu. Chyba nigdy wcześniej nie zdarzyło się, by miała aż tak realny sen, który nie dawał jej spokoju. Rozbieganym wciąż wzrokiem spojrzała na jedną z dłoni, na której nadal wyczuwała przyjemny dotyk sunących po skórze palców Maćka i była wręcz pewna tego, iż ta sama dłoń była nieco cieplejsza. Szybko jednak potrząsnęła głową, próbując pozbyć się tego wspomnienia z myśli. Dziś czekała ją kolejna wizyta w szpitalu i tylko na tym postanowiła skupić swoją uwagę. Nim jednak na dobre opuściła wygrzane łóżko, dotknęła opuszkami palców policzek i uśmiechając się delikatnie, wzniosła oczy w teatralnym geście dezaprobaty, wyskakując spod puchowej pościeli.

Kolejne dni zdawały się ciągnąć w nieskończoność, a każdy był bliźniaczo podobny do poprzedniego. Ala musiała już ostatecznie zrezygnować z pracy, głównie za namową Pawła, który w trosce o jej zdrowie nakazał restrykcyjny odpoczynek. Ona jednak od tego nieprzemęczania się traciła powoli rozum, spędzając samotne godziny przed telewizorem, czy komputerem. Znała wszystkie plotki ze świata showbiznesu na pamięć i żaden nowy teledysk nie był już dla niej zaskoczeniem. Dodatkową rozrywką były chwilowe wizyty Hanki, która wpadała na moment sprawdzić, czy Alka jeszcze żyła i od razu uciekała, dopinając na ostatni guzik wszystkie formalności związane ze swoim ślubem, który zbliżał się nieubłagalnie. Kozłowska nie miała jej tego za złe, bo przecież doskonale rozumiała, iż teraz jej przyjaciółka powinna skupić się wyłącznie na sobie, bez oglądania się na biedną Alicję, nad którą wszyscy roztoczyli już szklaną kulę, jakby miała się za chwilę rozsypać. A ona wbrew ich przewidywaniom trzymała się bardzo dobrze, radząc sobie doskonale sama. Jak zawsze. Nie zamierzała użalać się w żaden sposób nad sobą, bo zdawała sobie sprawę z tego, jak niewiele czasu jej zostało. Wiedziała także to, że nie mogła ograniczać w żaden sposób Maćka w kontynuowaniu jego kariery, dlatego też nie dopuszczała do siebie możliwości, iż mógłby on na jakiś czas zaniechać skoków na rzecz opieki nad nią. To nie wchodziło w ogóle w rachubę, bez względu na to w jak ciężki stanie miała się znaleźć.

*

Październikowy weekend przywitał ich nieśmiało wyglądającym zza chmur jesiennym słońcem i dość przyzwoitą pogodą, jak na tę porę roku. Ten dość szczególny dzień zapowiadał się więc bardzo obiecująco.

Kiedy Ala stanęła w progu salonu, opierając się zalotnie o ścianę jedną ręką i prezentując kokieteryjnie swoje wdzięki w nowej sukience, Maciek siedzący na kanapie zachłysnął się sokiem, odstawiając dla bezpieczeństwa szklankę na stolik.

- Wow! – zdołał z siebie wydusić, podnosząc się z sofy i z podziwem malującym się w szeroko otwartych brązowych oczach, podszedł do niej, kusząco oblizując wargi koniuszkiem języka. Dziewczyna zaśmiała się głośno, widząc jego rozanielone oblicze, gdy objął ją w talii, przyciągając do siebie. Z zamiłowaniem wpatrywał się w nią, nie mogąc oprzeć się pokusie pocałowania podkreślonych malinowym błyszczykiem ust.

- Panie Kot, pan się opanuje – wykrztusiła przez śmiech, gdy zaczął zachłannie składać czułe pocałunki na jej szyi i odkrytych ramionach.

- Nie potrafię – mruknął przeciągle, a jego dłonie z ogromną namiętnością gładziły cienki materiał sukienki, przyprawiając Alicję o kolejną porcję przyjemnych dreszczy. Zarzuciła mu ręce na szyję, przytulając się do niego z całej siły. Uniósł ją lekko do góry, zmuszając by bosymi stopami stanęła na jego butach. Krótką chwilę kołysali się w takt muzyki słyszalnej wyłącznie przez nich.

- Musimy iść, bo Hanka poćwiartuje nas na małe kawałeczki, jak spóźnimy się na jej ślub.

Brunet odsunął się od niej i z cichym westchnieniem wypuścił z silnego uścisku, chwytając jej chłodną dłoń. Zjechał wzrokiem po całej jej sylwetce, kręcąc głową.

- Doceń moją wielką silną wolę! – oznajmił, kiedy wychodzili z mieszkania, udając się do kościoła. Alicja parsknęła tylko śmiechem, poklepując go po ramieniu.

Musiała ze smutkiem pogodzić się z faktem, iż Maciek nie był tancerzem wyborowym. Wręcz przeciwnie, nie potrafił tańczyć w ogóle. Jednak w chwili kiedy pierwszy raz poprosił ją do tańca i mocno trzymając ją za rękę, wyprowadził na sam środek parkietu, w tłum pozostałych gości, patrząc z miłością wyłącznie na nią, jego umiejętności rytmiczne zeszły kompletnie na drugi plan.

- Gdyby ktoś dorobił ci małe skrzydełka, to można by pomylić cię z aniołkiem – wyszeptał nad jej uchem, na co Alicja wybuchła gromkim śmiechem, posyłając w jego stronę litościwe spojrzenie.

- Jeśli na takie tanie tekst wyrywałeś poprzednie panny, to nie dziwię się, że żadna nie ostała na dłużej – odparła całkiem poważnie, ale kiedy zobaczyła jego zasmucone oblicze, pogładziła tylko delikatnie policzek dłonią, składając delikatny pocałunek na jego ustach. – To było bardzo słabe – dodała jeszcze, a Maciek wykrzywił wargi w niewielką podkówkę, wysuwając nieznacznie usta do przodu.

- Człowiek próbuje być miły, a ty jak zwykle wszystko niszczysz – stwierdził z obrażoną miną, ale nim Alicja zdążyła jakkolwiek zareagować, Maciek został porwany przez pannę młodą, a ona musiała zadowolić się towarzystwem świeżo upieczonego męża przyjaciółki, który bez pytania porwał ją do tańca. Kątem oka spoglądała jednak wciąż na swojego partnera, który musiał poddać się całkowicie we władanie Hanki, robiącej z nim tak ekwilibrystyczne figury taneczne, że bywały momenty, kiedy Ala bała się poważnie o jego zdrowie. Gdy kilka piosenek minęło i zespół zaprosił gości na krótką przerwę, Maciek jak oparzony wyrwał się z objęć rudej, podbiegając zmachany do swojej dziewczyny. Hanka zdążyła tylko puścić do niej oczko, śmiejąc się w głos.

- Czyżbyś się zmęczył? – zapytała przekornie, gdy powrócili na swoje miejsce przy jednym ze stolików. Kot spojrzał na nią beznamiętnie, wykrzywiając zabawnie usta i ocierając czoło z potu.

- Ależ skąd, czuję się zjawiskowo – zironizował, opróżniając na raz szklankę z zimną wodą przy akompaniamencie perlistego śmiechu blondynki.

Z trudem udało jej się namówić go do kolejnych szaleństw na parkiecie, ale gdy tym razem piosenka okazała się być nieco wolniejsza, ze zrezygnowaniem podniósł się z krzesełka, dotrzymując jej towarzystwa.

- Myślałam, że z twoją kondycją trochę lepiej – powiedziała z uśmiechem, oplatając dłońmi jego szyję. Maciek zmrużył lekko oczy, ale chyba postanowił nie komentować tego, bo zsunął dłonie po jej talii, przytulając ją mocniej do siebie. Momentalnie zrobiło jej się cieplej, gdy jego palce z niesamowita dokładnością i spokojem błądziły po plecach, a każdy najmniejszy nawet dotyk wyczuwała na ciele, mimo okalającej ją sukienki. Gdy przesunął je nieco niżej, w okolice lędźwi, poczuła przeszywający wskroś dreszcz i lekko zadarła głowę, napotykając wzrokiem na pełną niewinności minę chłopaka. Nie przejął się jej oskarżającym spojrzeniem, tylko bardziej zdecydowanie objął ją, przybliżając twarz. Gdy mocniej się nachylił, a Ala poczuła ciepły oddech za uchem, ponownie zadrżała, z wrażenia przygryzając wargę i przymykając na krótką chwilę oczy.

- Maciej! – warknęła przez zaciśnięte zęby, kiedy tylko jego nieposkromiona dłoń zsunęła się z pleców na pośladek. Momentalnie oprzytomniała, rzucając wymowne spojrzenie na chłopaka. Ten tylko wyszczerzył się w szerokim uśmiechu, a jego brwi zabawnie uniosły się do góry.

- Nie podoba ci się? – wyszeptał z namiętnością i delikatną chrypką w głosie wprost do jej ucha, nosem celowo zahaczając o jego płatek. Uwielbiał się z nią tak drażnić, bo doskonale zdawał sobie sprawę, jak czułym punktem były takie zagrania. Z całej siły wbiła paznokcie w jego ramiona, a on tylko zaśmiał się w jej szyję, subtelnie sunąc wargami po skórze.

- Jesteśmy między ludźmi! – syknęła z przerażaniem, kiedy chłopak zdawał się nie przejmować towarzystwem pozostałych gości. Zacisnęła palce jeszcze mocniej na białym materiale jego koszuli, próbując w niezauważalny dla innych sposób przywołać go do porządku.

- To wyrwijmy się na chwilę stąd – zaproponował całkiem poważnie, wyczekująco spoglądając na dziewczynę. Alicja zrobiła tylko wielkie oczy, przewracając nimi teatralnie.

- Przecież to jest wesele mojej przyjaciółki, nie możemy! Zwariowałeś!

- Myślisz, że ona zauważy, jak znikniemy na parę chwil? – zapytał retorycznie, kiwnięciem głowy wskazując na szczęśliwą Hankę, która wpatrzona była w swojego wybranka jak w obrazek. Blondynka spojrzała w tym samym kierunku, wzdychając bez przekonania.

- Ale Maciek, to nie wypada – jęknęła, licząc że tym sposobem udało jej się skutecznie zniechęcić go do tak szalonego pomysłu. Brunet nie dawał jednak za wygraną i delikatnie przesunął palcami wzdłuż jej uda, ponownie zatapiając nos w jej pachnących perfumami włosach.

- Nie daj się prosić – szepnął, nadal nie zaprzestając przyjemnych pieszczot, które z każdą mijającą sekundą wywoływały w niej coraz więcej wątpliwości. Nie była już taka pewna swoich wcześniejszych racji. Zachłysnęła się ciepłym powietrzem, gdy jego ręka ponownie otuliła jej talię. Spojrzała nad siebie i nie mówiąc już nawet słowa, skinęła tylko lekko głową, a kiedy w jego ciemnych oczach rozbłysły jasne ogniki, uśmiechnęła się bezradnie, podążając za nim pośród tłumu ludzi.

[Duncan James - Amazed]

To była ich noc, tak różna od tej, kiedy los skrzyżował ich ścieżki po raz pierwszy. Poznawali się wzajemnie, od nowa odkrywając przed sobą najskrytsze zakamarki ciała i duszy. Melodyjna cisza, mącona jedynie ich przyspieszonymi oddechami i prawie bezgłośnie szeptanymi imionami, zdawała się nadawać jeszcze większą wyjątkowość tych chwil. Wydawało się, jakby zatrzymali się w czasie, błądząc w świecie rozkoszy, dostępnym jedynie dla nich. Każde drżenie ciał, każdy dotyk, oddech, każde nawet najkrótsze uderzenia serc komponowały się w jedną, nieskazitelną całość, która była najdoskonalszym wyrazem ich miłości. Jeden gest, dla innych niezauważalny, dla nich stawał się majestatyczną chwilą, skrzętnie zapisywaną w pamięci. Nie było to jedynie zwyczajne połączenie ludzkich ciał, było to złączenie ich dusz, które miało udowodnić siłę uczucia. Coś tak pospolitego i nie mającego już dla większości tej wartości, co kiedyś, stało się najprawdziwszym i niemym wyznaniem tego, czego nie dało się powiedzieć dostępnymi słowami. Oboje sprawili, że ciemność, która ich otaczała, zaczynała nagle przeistaczać się w nieopisany blask, blask ich umiłowania. Tonęli we własnych ramionach, owiani ciepłem swoich ciał. Powoli, aczkolwiek z wielką pasją i pełną świadomością dążyli do obranego celu, sycąc się bliskością tej drugiej osoby. Dwa ciała, które po chwili stały się jednością. Odnaleźli tu, na ziemi, wspólną drogę do nieba, usłaną pocałunkami i przepełnionymi rozkoszą spojrzeniami. Każdy kolejny ruch przybliżał ich do szczytu tego jednego marzenia. Z trudem łapane powietrze i kompletny brak kontroli nad własnymi emocjami był tego najlepszym przykładem. Unoszący się nad nimi niewidzialny dla oka miłosny zapach koronował to wyznanie. Na jedną krótką chwilę, kiedy sny ziściły się, znaleźli się gdzieś poza zasięgiem wszelkich innych sił. Odpłynęli w miejsce, gdzie tylko prawdziwa miłość znajduje ukojenie. Jedno ostatnie spojrzenie, jeden pocałunek uwieńczyły to, co w tym momencie między nimi się wydarzyło. Kołysani biciem serc i przyspieszonymi wciąż oddechami, zmęczeni, a jednocześnie tak radośni, zatraceni w drżeniu rąk, zrozumieli, że tylko nieśmiertelna miłość mogła przynieść taki owoc.

*****

Cóż ja bym bez Was zrobiła? Jesteście NAJLEPSIEJSI!!!!!!!