Koniec

[Irena Jarocka - Wymyśliłam cię]

- Panie doktorze, panie doktorze!

- Siostro!

- Coś się dzieje, szybko, szybko!

- Panie doktorze, Alicja, panie doktorze! Proszę coś zrobić!

- Proszę się odsunąć, proszę wszystkich wyprowadzić. Ale już!

Strzępy uniesionych i podenerwowanych głosów, wymieszane z szuraniem taboretu i stłumionymi, pośpiesznie stawianymi krokami, docierały powoli do jej świadomości, odbijając się potężnym echem w głowie. Wszystko było jednak na tyle niewyraźne i rozmazane, iż nie była w stanie rozróżnić do kogo owe głosy należały. Chciała otworzyć oczy, ale powieki okazały się być zbyt ciężkie i nieposłuszne jej woli, że po kilku nieudanych próbach musiała zrezygnować. Znajdowała się w stanie totalnego odrętwienie i gdyby nie gigantyczny ból w klatce piersiowej oraz uciążliwe pieczenie w gardle, mogłaby przypuszczać, że umarła.

- Pani Alicjo, pani Alicjo – odezwał się lekko zachrypnięty, męski głos i czyjaś delikatna dłoń dotknęła jej policzka. Poczuła przejmujące ciepło, próbując dać w jakiś sposób znać, że dokładnie ich słyszała, ale nie była w stanie wykonać żadnego ruchu. Dopiero kolejna wycieńczająca organizm próba zakończyła się powodzeniem. Otworzyła oczy, ale gdy tylko oślepiające światło dotarło do jej źrenic gwałtownie zacisnęła powieki, wyczuwając uciążliwie piekący ból.

- Pani Alu, proszę otworzyć oczy.

Tym razem dużo przyjemniejszy kobiecy głos dobiegł jej uszu i po raz kolejny delikatna dłoń przejechała po jej twarzy.

- Piiiić – wychrypiała resztką sił, a po chwili nasączona wodą gaza znalazła się tuż przy jej spragnionych ustach.

*

Bardzo powoli odważyła się na otwarcie oczu. Powieki wciąż prawie momentalnie opadały, ale nie czuła już przynajmniej tego paraliżującego bólu przy kontakcie z dziennym światłem. Niepewnie rozejrzała się po sterylnie białej sali, dopiero po chwili orientując się, że coś ciężkiego spoczywało na jej odrętwiałej dłoni. Niespiesznie zerknęła w bok, a jej nieprzytomny wzrok zatrzymał się na rozrzuconych po szpitalnej kołdrze rudych włosach.

- Hanka – mruknęła prawie niedosłyszalnie, momentalnie krzywiąc się przy kolejnej fali bólu, która ponownie podrażniła jej gardło. Z trudem udało jej się poruszyć palcami, a wtedy głowa przyjaciółki leniwie uniosła się do góry, a końcówki długich włosów delikatnie połaskotały jej przedramię. Gdy spostrzegła pełne zaskoczenia i lekkiego przerażenia oblicze dziewczyny, wysiliła się na krótki uśmiech. Zielone oczy otworzyły się tak szeroko, że Alicja przez chwilę miała wrażenie, iż było z nią coś nie tak. Ale Hanka pokręciła tylko głową i przecierając twarzy dłońmi, odetchnęła z wyraźną ulgą.

- W końcu, wariatko jedna! – pisnęła radośnie, przytulając się do niej momentalnie. Gdy tylko opanowała emocje i ponownie zajęła miejsce na stołku obok jej łóżka, poprawiła zadartą koszulkę i z lekko przygłupim uśmiechem wpatrywała się w wciąż niczego nieświadomą Alę. – Już myślałam, że zabawiasz się w śpiącą królewnę! – dodała z typowym dla siebie udawanym sarkazmem, po to by po chwili ponownie zapiszczeć z radości, jak małe dziecko, które właśnie otrzymywało wymarzoną zabawkę. Blondynka posłała jej pytające spojrzenie, nie rozumiejąc chyba do końca reakcji przyjaciółki.

- Niewiele pamiętam – odparła niepewnie, uważnie lustrując twarzy rudej. Ta tylko wzniosła teatralnie oczy ku górze, przewracając nimi ostentacyjnie i opuszczając bezradnie ręce wzdłuż tułowia.

- Się w ogóle nie dziwię! – oświadczyła gwałtownie, wzdychając głęboko. – Jak zemdlałaś mi na tym lotnisku i przywaliłaś tą pustą łepetyną w ziemię, to już myślałam, że po tobie! – wyjaśniła, gestykulując wciąż żywo. Ala zamrugała tylko, mając wrażenie, że właśnie się przesłyszała.

- Co zrobiłam? – zapytała dla pewności, nie spuszczając wzroku z przyjaciółki.

- Serio tego nie pamiętasz? – Hanka wyraźnie była zdziwiona, ale machnęła tylko ręką w geście totalnego poddania się. – Miałyśmy wracać z Krakowa do Wrocławia, no ale coś ci się tam w tej główce poprzestawiało, padłaś jak długa, przywaliłaś w jakiś kant, krew się polała i gdyby nie pomoc tego chłopaka i szybki przyjazd karetki, to nie wiem, co by z ciebie zostało. Później cały tydzień nie budziłaś się ze śpiączki, a ja już miałam czarne myśli!

Rudowłosa zachowywała się tak, jakby właśnie opowiadała jakiś dobry film sensacyjny, a nie mrożącą krew w żyłach historię o Alce, która jak wynikało z tego, co właśnie mówiła, była bliska śmierci. Ona jednak nic nie mogła sobie przypomnieć z dnia tego nieszczęsnego wypadku.

- Mam w głowie tylko jakieś dziwne sny, którym daleko do tego, co mi właśnie opowiadasz. W zasadzie to nie wiem, czy to sny, czy może rzeczywiście coś takiego miało miejsce. Mam totalny mętlik – odparła po chwili słabym głosem, pocierając dłonią czoło. Kiedy lekko zmrużyła oczy, próbując przypomnieć sobie te wszystkie wspomnienia, poczuła dziwny, kłujący ból głowy. – Jakiś chłopak, narty, samochód, serce.

- Wstrzymaj się! – zaśmiała się głośniej Hanka, unosząc rękę. – Musiałaś naprawdę mocno uderzyć się w tę głowę, skoro tak cię wyobraźnia nawet w snach ponosiła. Albo może to efekt leków, które ci aplikowali, miałaś po prostu odlot.

- Ale to dziwne… - Alicja zamyśliła się, ignorując kompletnie głupie docinki przyjaciółki. - Bo mam wrażenie, jakby to wszystko się naprawdę wydarzyło, pamiętam takie szczegóły, których w snach zwykle nie ma. I jest ich tak dużo, głos, zapach, dotyk – stwierdziła z cichym westchnieniem, wciąż uważnie spoglądając na rudą, jakby szukała jakiegoś potwierdzenie, iż nie oszalała całkowicie.

- Podobno jak się mówi do pacjenta w śpiączce, to on po przebudzeniu wszystko pamięta. Może ty po prostu tworzyłaś sobie własne obrazy z tego, co się do ciebie mówiło – powiedziała nieco obojętnym tonem Hanka, wzruszając tylko ramionami. Alicja rzuciła jej podejrzliwe spojrzenie, siląc się na nieznaczny, szelmowski uśmiech.

- Chcesz mi powiedzieć, że cały ten tydzień opowiadałaś mi jakieś niestworzone bajki?

- Ja nie – odpowiedziała z powagą.

*

Tuż obok jej łóżka, na niewielkim szpitalnym stołku siedział chłopak, na oko dwudziestoparolatek. Nie potrafiła uwierzyć, że teoretycznie obcy człowiek, którego pierwszy raz ujrzała na oczy, mógł jednocześnie być tak dziwnie bliski i znajomy; jakby znała go od dawna i przeżyła z nim wiele wspólnych dni. Wiedziała jak miał na imię jeszcze zanim zdążył się przedstawić, kojarzyła fakty z jego sportowej kariery, umiała nawet wymienić kilkoro jego znajomych, o których również opowiadał jej przez miniony tydzień. I sama była przerażona tym faktem. 

Ton jego głosu przywoływał najprzyjemniejsze uczucia, z którymi dotąd nie miała do czynienia, a przenikliwe, brązowe spojrzenie wywoływało prawdziwą rewolucję emocji w jej sercu. Gdy całkiem przypadkowo jego szczupłe, długie palce dotknęły jej dłoni, zadrżała, a jej wnętrze wypełniło błogie uczucie szczęścia, którego nie potrafiła w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć. Ten jeden dotyk, choć tak krótki i przelotny, był także ogromną częścią jej wspomnień z ostatnich dni.

Niesamowitym był również fakt, że jego obraz, który zbudowała sobie we własnej wyobraźni niewiele różnił się od rzeczywistości. Może jego włosy były nieco krótsze, oczy bardziej błyszczące, a ich barwa trochę ciemniejsza. Z trudem przychodziło jej jednak spojrzenie na niego, momentalnie zaczynała odczuwać pewnego rodzaju zawstydzenie, a policzki od samego początku, gdy tylko się pojawił, płonęły żarem. On nadal opowiadał o tym z jakim przerażeniem zmagał się, kiedy zemdlała na lotnisku, rozbijając głowę, jak każdego dnia przychodził do szpitala, aby sprawdzić czy jej stan uległ poprawie, jak zmieniając Hankę na czuwaniu, przesiadywał obok niej całymi nocami, przez zalecenie lekarza opowiadając jej jakieś przypadkowe historie ze swojego życia. I tak naprawdę sam nie był w stanie wyjaśnić powodu, dla którego to robił. Po prostu czuł gdzieś głęboko w podświadomości, że musiał.  

A ona to wszystko pamiętała.

Nerwowo zagryzając wargę, zebrała w sobie na tyle odwagi, by na niego spojrzeć. Kiedy ich roziskrzone spojrzenia skrzyżowały się, chłopak momentalnie posłał przyjazny uśmiech, przeczesując palcami włosy. Alicja zacisnęła mocniej dłonie na pościeli i wzięła głęboki oddech, rozbieganym wzrokiem analizując każdy fragment jego rozpromienionej twarzy. 

- Miałbyś ochotę na kawę, kiedy tylko wypuszczą mi z tego okropnego miejsca? – zapytała z taką szybkością, iż początkowo, kiedy tylko wpatrywał się w nią bez słowa przez dłuższą chwilę, miała wrażenie, że nie zrozumiał ani słowa, z tego co powiedziała. Jednak gdy tylko kąciki jego wąskich ust uniosły się wyżej, a oczy rozbłysły delikatnym blaskiem, ona już wszystko wiedziała.

Uśmiechnęła się.

                                        

Bo to historia, która dopiero miała się wydarzyć.

Krótki sen, który właśnie zaczynał się spełniać.

KONIEC,

który stał się najprawdziwszym początkiem.