14. Nie powinienem Ci się przyglądać, ale nie mogę się ruszyć.

[Jesse McCartney - Just so you know]

Nawet nie zauważyła, kiedy czerwiec stał się lipcem, a lipiec sierpniem. Czas płynął tak szybko, że z trudem orientowała się w mijających dniach, które wyglądały identycznie. Praca, zakupy, spotkania z Hanką, dom, sen. I tak bez przerwy. Gdyby nie odmierzający dni kalendarz na ścianie, z pewnością już dawno straciłaby rachubę. Najgorsze były  jednak dni, kiedy nieustannie padał letni deszcz, bo uniemożliwiał jej chociażby krótkie wyjście do parku, aby odreagować. Musiała gnieździć się sama w czterech ścianach, katując kolejną porcją romansów, które zawsze kończyły się tak samo. Nawet nie wiedziała, po co to wszystko oglądała, ale ten sposób spędzania wolnego czasu wydawał się jej najbardziej odpowiedni.

Pierwszy weekend sierpnia miał być dla niej chwilą wytchnienia, miała w końcu odpocząć od wrocławskiego gwaru i z Pawłem, który stał się wielkim wielbicielem skoków, udać się do Wisły na zawody letniej grand prix. Dostała nawet specjalne zaproszenie od Dawida, który zagroził, że jeśli by się tam nie pojawiła, to spotkałaby ją wielka kara. Prawdę mówiąc nie czuła się wtedy najlepiej, dlatego wizja kilkugodzinnej jazdy samochodem wydawała się być prawdziwą katorgą, ale skoro obiecała, to nie mogła się już wykręcić ze swojej decyzji.

Oczywiście, jak zwykle musieli się spóźnić, dlatego po wniesieniu bagaży do hotelu, prawie od razu udali się na skocznię, gdzie prawdziwie sielankowa zabawa w rytm dalekich skoków już dawno się rozpoczęła. Wszędzie krzątali się kibice ubrani w narodowe barwy, skandując głośne ‘Polska’ na każdym kroku i wesoło trąbiąc specjalnie przygotowanymi na tę okazję trąbkami. Paweł pierwszy raz uczestniczył w takiej imprezie, dlatego z wielkim zachwytem w oczach chłonął panującą tam atmosferę. Zakupił sobie nawet specjalny biało-czerwony szalik i koszulkę z orzełkiem. Był oczarowany całą otoczką, która tam zapanowała, ciesząc się przy tym jak małe dziecko.

- Alicja! Zimą też jedziemy na zawody! – krzyknął podekscytowany, kiedy w końcu udało im się przedrzeć do specjalnej strefy VIP, gdzie z racji sponsoringu mieli zapewnione miejsca. Spojrzała na niego zza ciemnych okularów, posyłając krótki uśmiech.

- Witajcie, witajcie! – zza pleców chłopaka wyłonił się niespodziewanie Kuba i rzucił się Ali na szyję, ściskając ją z całych sił. Jego ekspresyjność i wieczna radość wciąż robiły na niej ogromne wrażenie.

- Ty dziś nie skaczesz? – zapytała z uśmiechem, kiedy wreszcie raczył ją wypuścić z objęcia. Poprawił rozmierzwione, ciemne włosy, przeczesujące je nonszalancko palcami. Sugestywnie uniósł jedną brew, zsunął lekko okulary z nosa i obniżając głos do granic możliwości, szepnął tajemniczo:

- Jutro skaczę.

Alka parsknęła śmiechem i rozczochrała kosmyki włosów na czole starszego Kota. Momentalnie wycofał się, udając obrażoną minę.

- Nie chcieli cię w drużynie marzeń? – zapytała z nutką udawanej ironii w głosie, celowo chcąc go podpuścić.

- Jestem dla nich za dobry, nie będę ich zawstydzał – odparł z dumą, wysoko zadzierając głowę i zabawnie unosząc materiał koszulki na wysokości klatki piersiowej. Dziewczyna znowu wybuchła niepohamowanym śmiechem, wzdychając bez przekonania. W tym samym momencie, zupełnie niespodziewanie między nią i Kubą stanęła niewysoka rudowłosa dziewczyna i skradła szybkiego buziaka w policzek chłopakowi, witając się z nim radośnie. Ala z wielką uwagą przyglądała się, jak dziewczyna uścisnęła starszego Kota, który wyraźnie był zaskoczony takim obrotem sprawy. Kiedy jednak spojrzała na Kozłowską, jej wyśmienity dotąd humor momentalnie się zmienił, a blondynka miała wrażenie, że dziewczyna się jej przestraszyła i bez słowa zniknęła w tłumie ludzi. Kuba musiał dostrzec jej osądzające spojrzenie, bo podszedł do niej i objął silnym ramieniem.

- Maciuś przygruchał sobie przyjaciółkę – Kot przy tym słowie zrobił sugestywny znak cytowania, przewracając przy okazji oczami. – I teraz łazi za nim wszędzie, wpychając się gdzie może.

- Może to coś więcej niż przyjaźń – osądziła dziewczyna, zerkając uważnie na ciemnowłosego. Ten tylko westchnął bez przekonania, mocniej opierając się na niej.

- Oboje siebie warci – mruknął smutno, a blondynka wzruszyła tylko obojętnie ramionami, skupiając swoją uwagę na kolejnych zawodnikach, którzy oddawali swoje skoki.

*

Nie była w nastroju, aby po indywidualnym, sobotnim konkursie wybierać się na jakąkolwiek imprezę ze skoczkami. Tym bardziej, że przez całe dwa dni szanowny Maciej unikał jej jak ognia, spędzając cały czas ze swoją nową przyjaciółką, która ku jego wyraźnej uciesze nie opuszczała go nawet na krok. Jakby mogła, to usiadłaby z nim na belce i trzymając się kurczowo jego ramienia, skoczyłaby z nim. Ala nie chciała być wredna, ale rudowłosa z każdą godziną denerwowała ją coraz bardziej. Była jednak bezsilna wobec nalegań chłopców, z Pawłem na czele, więc musiała zjawić się chociaż na krótki moment.

- Proszę, smacznego! – powiedział z wesołym uśmiechem na opalonej twarzy Dawid, wręczając jej papierowy talerzyk, na którym spoczywała grillowana kiełbaska. Alka spojrzała na niego ze zdziwieniem, odbierając od niego pysznie wyglądające danie.

- Dzięki – mruknęła, odkładając plastykowy kubek z colą na ławce obok. Kubacki przysiadł się do niej, lekko trącając ją biodrem, co opłacił krzywym spojrzeniem dziewczyny. Zaśmiał się głośno, kiedy posłała piorunujący wzrok w jego stronę.

- Może byś się trochę rozchmurzyła? W końcu wczoraj mieliśmy drugie miejsce, a dziś Kamil wygrał – poradził jej, ponownie szturchając ją w bok.

- Nie czuję się najlepiej, przepraszam – burknęła cicho, spoglądając na niego bez przekonania, bo doskonale wiedziała, że jej obecność mogła jedynie popsuć wszystkim szampańskie nastroje po udanym weekendzie.

- Nie przepraszaj, po prostu zacznij się uśmiechać! – Dawid poklepał ją przyjacielsko po ramieniu i zabierając swoją porcję kiełbaski, ruszył w stronę żywo gestykulujących kolegów, wśród których prym wiódł nie kto inny, jak Krzyś.

Nagle zrobiło się małe zamieszanie, a żona Kamila zaczęła robić sporo miejsca na samym środku placu, zapraszając do kółka wszystkich skoczków. Wszyscy bez wyjątku stawili się za Ewą, ustawiając się najwyraźniej do jakiegoś poważnego występu, który z uwagi na widoczny z daleka profesjonalizm, musiał być wcześniej przećwiczony. Gdy tylko w głośnikach rozbrzmiał zeszłoroczny hit lata, chłopcy zaczęli w rytm muzyki zgrabnie poruszać bioderkami, naśladując charakterystyczny układ taneczny. Jednym wychodziło to trochę lepiej, innym nieco gorzej, ale chyba każdy bawił się przy tym wyśmienicie, łącznie z otaczającym ich tłumkiem ludzi. Nawet Alicja podniosła się z okupowanej dotąd ławeczki, klaszcząc wesoło w takt melodii. Spojrzała na drugą stronę tego rozentuzjazmowanego kółka, dostrzegając Pawła, który także nie szczędził swoich sił na zabawę. Zaśmiała się cicho, kręcąc zrezygnowana głową.

- Woohoo! – krzyknął podekscytowany Dawid, który już dawno pomylił kroki w układzie, prezentując publiczności autorski popis. Złapał blondynkę za rękę i pociągnął ją w swoją stronę, werbując tym samym do grona roztańczonych skoczków. Objął ją mocno z talii, bo chyba zdążył zauważyć jej niezadowoloną minę z takiego obrotu sprawy. – Nie wstydź się! – powiedział podniesionym głosem, próbując przekrzyczeć muzykę. Alka posłała mu krótkie, aczkolwiek bardzo sugestywne spojrzenie, zarzucając rękę na jego szyję. Nie zdążyła jednak nawet nacieszyć się towarzystwem blondynka, bo poczuła tylko lekkie szarpnięcie ręki i już znalazła się w ramionach rozbawionego Krzysia, który był w naprawdę dobrym humorze. Spojrzała na niego, kiedy po raz pierwszy przechylił ją do tyłu, a jej głowa dosłownie o kilka centymetrów minęła się z podłogą.

- Wszystko pod kontrolą! – zapewnił ją momentalnie z charakterystycznym dla siebie uśmiechem, unosząc do pozycji pionowej. Alicja roześmiała się głośno, poprawiając włosy, które po tym gwałtownym ruchu zaczęły żyć własnym życiem.

- Krzysiu, chyba minąłeś się z powołaniem – stwierdziła z powagą, ale widząc jego pytający, nieco przestraszony wzrok, poklepała go po ramieniu i dodała szybko: - Jesteś wybornym tancerzem.

- A, dziękuję – odparł z wysoko podniesioną głową, potakując nią dumnie. – Odbijamy! – krzyknął nagle i nim Alicja ponownie zorientowała się w sytuacji, znalazła się twarzą w twarz z Maćkiem. Ich spojrzenia spotkały się i oboje prawie w jednej chwili zastygli w bezruchu, nie spuszczając z siebie wzroku. Nie widziała go od czasu tego felernego wypadku, ale poza dłuższymi włosami i ciemniejszą karnacją, nie zmieniło się w nim nic. Wciąż miał to obojętne spojrzenie, które skutecznie zniechęciło ją do jakiejkolwiek interakcji z nim. Już miała się wycofać, ale wtedy zorientowała się, że jego chłodna dłoń od samego początku obejmowała jej nadgarstek. Spojrzała w dół, ale on nawet nie drgnął, wciąż z uwagą analizując całą jej sylwetkę. Musiał wykorzystać moment nieuwagi, bo przyciągnął ją mocno do siebie, zamykając szczelnie w uścisku swoich silnych ramion. Nie miała szans na to, aby się z nich uwolnić. Zadarła lekko głowę, spoglądając na brązowe oczy, w których odbijały się płomienie pochodni, rozstawionych wokół placu, na którym obecnie się znajdowali. Napięcie, które między nimi się wytworzyło było wyczuwalne nawet z daleka, a cisza, której nawet głośna muzyka nie była w stanie zniwelować, stała się wyjątkowo irytująca.

- Jak twoja ręka? – zapytała w końcu, siląc się na udawaną troskę w głosie, która miała zatuszować to denerwujące drżenie, które przejęło kontrolę nad jej ciałem. Maciek patrzył na nią przez chwilę bez słowa, nie mrugając nawet jeden raz.

- Od kiedy tak cię to interesuje?

Alka wstrzymała oddech, z szeroko otwartymi oczami przyglądając się chłopakowi. Nie miała pojęcia skąd wzięła się ta nawet nieskrywana pretensja w jego głosie, kompletnie nie rozumiejąc jego dziwnej reakcji. W tej samej chwili jego uścisk rozluźnił się, a jej dłoń opadła bezwładnie wzdłuż tułowia, kiedy Maciek przedzierał się przez roztańczony tłum, zostawiając ją totalnie samą, pośrodku bawiących się ludzi. Marszcząc czoło, podążyła za nim wzrokiem, do momentu, kiedy całkowicie straciła go z pola widzenia. Rozejrzała się lekko nieprzytomnym wzrokiem dookoła, przez zupełnym przypadek natrafiając na perfidny, kpiący uśmieszek rudowłosej dziewczyny, która ze skrzyżowanymi rękami stała nieopodal i musiała cały ten czas przyglądać się jej. Julia prychnęła tylko z ironią i z wyższością wymalowaną na uradowanej twarzy, ruszyła w kierunku, w którym przed chwilą zniknął Maciek. Alicja krótki moment próbowała poskładać to wszystko w jedną, logiczną całość, choć w tej tajemniczej układance nic jej do siebie nie pasowało.

Ale nagle chyba wszystko zrozumiała.

*

Tej nocy niebo było wyjątkowo bezchmurne, idealne do podziwiania gwieździstego firmamentu. Alicja siedziała na drewnianym stołku, obserwując obsypane migoczącymi punkcikami granatowe sklepienie, w dłoni trzymając kubek z napojem. W oddali słyszała radosny gwar bawiących się ludzi, wymieszany z odbijającymi się echem głośnej muzyki, a smakowity zapach grilla roznosił się po całej okolicy. Ona musiała jednak chwilę odsapnąć, a przy okazji oszczędzić biesiadnikom konieczności radzenia sobie z jej niekoniecznie najlepszym humorem tego wieczoru. Dodatkowo miała już dość oglądania urażonej i lekko podchmielonej miny Maćka oraz rozszczebiotanej Julii, która nadal miała siłę na to, aby obskakiwać go z każdej możliwej strony. Ulotniła się więc stamtąd w miarę możliwości niezauważenie.

W pewnej chwili, zupełnie niespodziewanie ktoś dosiadł się do niej, z pełnym impetem wpychając się na niewielki kołek, który zajmowała. W ostatnim momencie udało jej się utrzymać równowagę, chroniąc tym samym przed bolesnym upadkiem.

- Chyba jest tam trochę za głośno – stwierdził nieco bełkoczącym głosem Maciek, spoglądając na nią roześmianym wzrokiem. Był już pijany i kiedy się tak szeroko uśmiechał, jego oczy mrużyły się maksymalnie, a w ich kącikach pojawiały się maleńki zmarszczki. Wyglądał jak mały Chińczyk z ciemną karnacją. Zaśmiała się mimowolnie, widząc uradowane oblicze chłopaka.

- Bo może czas już iść spać, co? – zapytała z troską, wyjmując z jego dłoni kubek z piwem. Odłożyła go na ziemię, spoglądając na Maćka, który zamarł w bezruchu, pustym wzrokiem wpatrując się w swoją otwartą dłoń. Bardzo powoli podniósł oczy i niepewnie przyjrzał się dziewczynie, przekręcając głowę w bok.

- Czy. Ty. Właśnie. Zabrałaś. Mi. Piwo? – wyartykułował każdy wyraz bardzo wyraźnie, chociaż momentami język zaczynał mu się plątać. Alka wybuchła śmiechem, mimo wcześniejszych spięć, które między nimi zaistniały.

- Odprowadzę cię do pokoju, ok? – zaproponowała i chwytając go za ramię, próbowała pomóc mu wstać. On jednak tylko zachwiał się na nogach i momentalnie wrócił do poprzedniej pozycji, ciężko opadając na niewielki kawałek drewna.

- Nie – pokręcił szybko głową, wzdychając głośno. – Poza tym jestem na ciebie obrażony – stwierdził wyniośle, wydymając delikatnie usta do przodu. Zamrugał powiekami i ze skrzyżowanymi dłońmi odwrócił się do niej plecami.

- A dlaczego jesteś na mnie obrażony? – spytała z pełną powagą, chociaż już od jakiegoś czasu podejrzewała przyczynę jego dziwnego zachowania. Chciała jednak usłyszeć wyjaśnienia z jego ust.

- Bo tak – fuknął jak mała, obrażona dziewczynka, zarzucając na bok lekko opadającą na czoło grzywkę.

- Acha, bardzo racjonalny powód – przytaknęła z pogardą, zbierając z ziemi swoje rzeczy. – W takim razie skoro jesteś obrażony, to nie powinieneś ze mną rozmawiać, więc sobie już pójdę – wyjaśniła spokojnie, narzucając na ramiona bluzę. W tej samej chwili Maciek podniósł się z siedzenia i siląc się na utrzymanie w miarę stabilnej pozycji, stanął tuż przed nią, chwytając ją za rękę. Był tak blisko, że kiedy oddychała coraz mniej miarowo, miała wrażenie, że ich ciała się stykały. Czuła na twarzy ciepły podmuch jego oddechu, mrużąc każdorazowo powieki. Nigdy wcześniej nie zwróciła uwagi na niewielką bliznę pod lewą brwią. Teraz, gdy był tak niedaleko mogła przeanalizować każdy najmniejszy fragment jego opalonej twarzy. Gęste, ciemne włosy, które urosły od ich ostatniego spotkania co chwilę opadały mu na oczy, powodując że musiał potrząsać głową, by pozbyć się ich z pola widzenia. Przy jego zaburzonej percepcji całe to radzenie sobie z za długą grzywką było naprawdę urocze.

- Nie odwiedziłaś mnie nawet jeden raz, kiedy byłem w szpitalu. A przecież ja mogłem tam umrzeć – jęknął z iście dramatyczną nutą w głosie, resztkami sił hamując cisnące się do oczu łzy. Alicja przyglądała mu się wciąż w milczeniu, nie wiedząc, jak się zachować. Zdawała sobie sprawę z tego, że właśnie to było powodem jego złości na jej osobę. Nie miała jednak intencji, aby wydać jego nową przyjaciółkę. Wolała spokojnie przemilczeć kwestię tego, że nie powiedziała mu o jej odwiedzinach, choć tak gorączkowo o tym zapewniała.

- Byłam, ale spałeś – odpowiedziała zgodnie z prawdą, dzielnie znosząc jego przenikliwe, brązowe spojrzenie. Momentalnie posmutniał, a ona miała wrażenie, że przysunął się do niej na jeszcze mniejszą odległość, bo dokładnie wyczuwała ciepło bijące od niego.

- I cały ten czas się nawet nie odezwałaś? Nie chciałaś wiedzieć jak się czuję? – zaciekle dopytywał z miną zbitego psa, a jego silna dłoń coraz mocniej zacieśniała się na nadgarstku. Wycofała się na krok, ale Maciek prawie natychmiast podążył za nią.

- Kuba dał mi znać, że wszystko w porządku, a ja nie chciałam wam przeszkadzać.

- Wam? – spytał zdziwiony. Ala przewróciła tylko oczami, nie chcąc drążyć tego tematu.

- Powinnam już wracać – mruknęła, unikając odpowiedzi i kiedy chłopak nieco poluźnił uścisk, udało jej się wyswobodzić z jego objęcia. Odwróciła się, ale w tej samej chwili rozległ się ponownie jego głos.

- Ala! Zaczekaj!

Ponownie chciała zwrócić się w jego kierunku, nie przypuszczając jednak, że stał już tak blisko niej. Kiedy się za siebie obejrzała, momentalnie wpadła w jego ramiona, zderzając się z Kotem czołami. Zaśmiali się jednocześnie, ale żadne z nich nie cofnęło się. Ich przyspieszone oddechy wciąż się mieszały, a czubki lekko zmarzniętych nosów ocierały się o siebie. Dziewczyna poczuła jak dłoń Maćka spoczęła łagodnie na jej talii, przesuwając się w tył po plecach. Instynktownie przymknęła powieki, przygryzając lekko dolną wargę. Wstrzymała powietrze, wiedząc że to, co miało się za chwilę wydarzyć było bardzo złe. Coś jednak skutecznie ograniczało jej ruchy, nie pozwalając na nic. Stała tam sparaliżowana jego dotykiem i bliskością, choć umysł krzyczał przeraźliwie, że jeszcze tego pożałuje.

- Maaaaciek – mruknęła prawie niedosłyszalnie, próbując przerwać to dziwne i niewytłumaczalne dla niej połączenie, które tak nagle się między nimi wytworzyło. On tylko przyłożył wskazujący palec do jej drżących ust, sprawiając że po raz kolejny musiała na niego spojrzeć. To przewiercające wskroś ciemne spojrzenie było zaledwie kilka milimetrów od niej, hipnotyzując ją jeszcze bardziej. Przełknęła głośno ślinę, wyczuwając na wargach jego ciepło.

W pewnej chwili odczuła jednak chłodny powiew wiatru, a przymknięte oczy od razu się rozszerzyły. Spojrzała przed siebie, ale czarnowłosy był już kilka kroków od niej. Wciąż nie do końca przytomnym wzrokiem wpatrywała się w niego, będąc totalnie zaskoczona jego reakcją. Odetchnęła jednak z wyraźną ulgą, wypuszczają nagromadzone wcześniej powietrze. Potrząsnęła lekko głową, przecierając dłonią twarz.

- Wolę to jednak pamiętać na drugi dzień – oznajmił cicho i wsuwając dłonie do kieszeni, ominął ją, kierując się w stronę wciąż radośnie bawiącego się tłumu. Ala podążyła za nim wzrokiem, nadal nie mogąc pozbierać się po tym, co przed chwilą się wydarzyło. 





***
Dziękuję za cierpliwość. Dziękuję za wszystko. 
Jestem w trakcie nadrabiania zaległości!