15. I wszystko, co chcę teraz widzieć, to niebo pełne światła.

[Bruno Mars - Lighters]

Alicja nie miała pojęcia, jak długo stała w jednym miejscu, pustym wzrokiem spoglądając przed siebie. Może godzinę, może dwie, kompletnie straciła poczucie czasu, myślami odpływając gdzieś bardzo daleko. Dopiero kiedy donośny krzyk Pawła rozległ się po okolicy, niosąc echem jej imię, wróciła do rzeczywistości. Przetarła dłońmi zmęczoną twarz i podnosząc z drewnianego kołka kubek z colą, wolnym krokiem ruszyła w stronę nadal radośnie bawiących się kolegów. Harce i zabawy trwały w najlepsze i o dziwo wszyscy trzymali się jeszcze równo na nogach.

- Trzymaj, zaraz zaczynamy! – powiedział podekscytowany Paweł, wręczając jej zapalniczkę. Spojrzała najpierw na niewielki przedmiot trzymany w dłoni, a później na mężczyznę, posyłając w jego stronę krótkie, pytające spojrzenie. – Idę po nasz lampion! – krzyknął i klasnął w dłonie, zupełnie jakby nie przejmował się blondynką. Znikł szybko w tłumie, zostawiając ją bez odpowiedzi. Alka wzruszyła tylko ramionami, zapinając zamek bluzy.

- Hej, hej, kolego! - Zatrzymała nagle Kubę, który właśnie ją mijał. – O co chodzi? – zapytała poważnie, machając mu przed nosem zapalniczką, którą przed chwilą otrzymała od Pawła. Starszy Kot spojrzał na nią uważnie, mrużąc lekko oczy.

- Puszczamy lampiony – wyjaśnił prędko i nim zdążyła jakkolwiek zareagować, to i on zgubił się w tłumie, a ona ponownie została sama.

- Acha – mruknęła do siebie pod nosem, przewracając teatralnie oczami. Rozejrzała się dookoła, dostrzegając że większość zgromadzonych z wielką niecierpliwością czekała już na sygnał, z wybranymi wcześniej lampionami i tylko ona, jak zwykle o niczym nie wiedziała. Nagle zauważyła przeciskającego się między ludźmi Pawła, który z szerokim uśmiechem podążał w jej stronę, niosąc w rękach sporych rozmiarów niebieski kawałek bibuły. Gdy tylko do niej podszedł, sugestywnie poruszył brwiami, szczerząc się radośnie.

- Dwójkami wygodniej odpalać, dlatego pomyślałem, że będziemy razem w parze – wyjaśnił pokrótce, posyłając jej uśmiech. Ala odpowiedziała tym samym, kręcąc jednak z dezaprobatą głową. Jego zapał i zaangażowanie naprawdę ją przerażały momentami. Zupełnie nie poznawała własnego szefa.

- UWAGA! – rozległ się głośny krzyk żony Kamila, która musiała być całą koordynatorką tego zajścia, przygotowując wszystkich do równoczesnego wypuszczenia lampionów w niebo. Wszyscy na nią spojrzeli. Alicja trzymała rozpostarty papier, obserwując uważnie, jak Paweł podpalał woskowy podgrzewacz. Po drugiej stronie placu dostrzegła również walczącego z zapalniczką Maćka i poganiającą go Julię, która nerwowo przestępowała z nogi na nogę, nie mogąc doczekać się puszczenia lampionu w górę. Chłopak wyraźnie nie radził sobie z ogniem, a ruda aż kipiała z wściekłości, pokrzykując co jakiś czas na biednego chłopaka.

- Dajesz radę? – spytał z uśmiechem klęczący na ziemi Paweł, a ona aż drgnęła z przerażenia, wracając myślami na ziemię. Potrząsnęła lekko głową, spoglądając na niego.

- Robi się coraz cieplej – odparła uradowana, czując jak gorące powietrze z palącej się świeczuszki zaczynało wypełniać papierowe wnętrze. Lampion bardzo wolno zaczął unosić się w górę. W końcu wypuściła go z dłoni i wzleciał w powietrze, frunąc jak lekka mgiełka w kierunku nieba. Po chwili dołączyły do niego inne, różnokolorowe lampiony, rozświetlając ciemne niebo nieznaczną poświatą światła.

- Pomyśl życzenie – szepnął Paweł, zadzierając razem z nią wysoko głowę i wbijając uważnie wzrok w oddalający się lampion. Ala uśmiechnęła się delikatnie, zamykając na moment oczy. Kiedy je otworzyła kilkanaście papierowych latarni sunęło subtelnie po sklepieniu, wzbijając się coraz wyżej. Płonące w środku płomyki delikatnie kołysały się na wietrze, dając niesamowite wrażenie całemu temu przedsięwzięciu. Migoczące, świetliste punkty oddalały się coraz bardziej, niosąc w stronę nieba kilkanaście wypowiedzianych cicho życzeń.

*

Wciąż stała oparta o drewniany płotek, z wysoko zadartą głową spoglądając w gasnące na niebie lampiony. Co chwilę jeden z nich gasł, opadając zwiewnie w dół. Było jednak jeszcze kilka takich, które płonęły pełnym światłem, frunąc ku przestworzom. Nagle, zupełnie niespodziewanie usłyszała za sobą znaczące chrząknięcie. Niechętnie oderwała wzrok od sunących po ciemnym firmamencie światełek, odwracając się za siebie. Ku wielkiemu zdziwieniu i zaskoczeniu dostrzegła za sobą załamanego Maćka, który z miną porzuconego psa stał nieopodal, w rękach trzymając lekko sfatygowany już lampion. Alicja krótką chwilę przyglądała mu się bez słowa, po to by parsknąć głośno śmiechem, kiedy z bezradnym westchnięciem zamrugał powiekami.

- Julia się chyba obraziła, a puszczanie tego z Kubackim, czy Miętusem mogłoby wzbudzić tylko niepotrzebne plotki – objaśnił ze skruchą w głosie, mając chyba nadzieję, że blondynka zlituje się nad jego marnym losem. Na samą myśl o tym Alka wpadła w paniczny śmiech, ale widząc nietęgą minę Kota, momentalnie się uspokoiła.

- Ale Krzyś na pewno byłby bardzo chętny do pomocy – odparła poważnie i oboje jednocześnie zerknęli w kierunku, gdzie Miętus właśnie w tej chwili konsumował kolejną kiełbaskę, przy okazji brudząc sobie policzek keczupem. Roześmiali się głośno.

- Nie wątpię – mruknął ciszej, robiąc niewielki krok w jej stronę. Gdy na niego ponownie spojrzała, zrobił te swoje popisowe słodkie, kocie oczęta, a wysunięte do przodu usta imitowały niewielki dziubek, dodając mu chłopięcego uroku. Dziewczyna pokręciła bez przekonania głową.

- Ok, niech stracę – jęknęła, bezradnie opuszczając ręce. Dostrzegła ten krótki błysk w brązowych oczach i przelotny uśmiech, który pojawił się na ustach.

Pomogła mu zapalić podgrzewacz, a kiedy wnętrze ogrzało się i papier sam zaczął unosić się do góry, Maciek wypuścił lampion, pozwalając mu odlecieć wysoko. Z nieskrywaną dziecięcą radością patrzył jak unosił się nad ich głowami, w myślach wypowiadając własne życzenie.

- O czym pomyślałeś? – zapytała z ciekawości Ala, kiedy oboje stali oparci o drewniane ogrodzenie z uniesionymi głowami spoglądając w górę. Maciek odetchnął głośno i zerknął na nią.

- Nie mogę powiedzieć, bo się nie spełni – odpowiedział  szeptem, nachylając się lekko w jej stronę. Sugestywnie poruszał brwiami, po to by po chwili głośno się roześmiać. Ala uśmiechnęła się do niego.

- Jeśli coś jest komuś pisane, to i tak się spełni – stwierdziła z lekkim wzruszeniem ramion, ponownie zadzierając głowę w stronę rozgwieżdżonego nieba. Czuła na sobie spojrzenie chłopaka, ale wiedziała, że nie powinna na nie reagować, musiała go po prostu zignorować.

- Może i masz rację.

Poczuła jak przysunął się w jej stronę, a jego ramię otarło się o jej rękę. Instynktownie zwróciła na niego swoje oczy i ich roziskrzone spojrzenia kolejny raz spotkały się. Chwila, która obojgu wydawała się być niekończącą wiecznością, tak naprawdę trwała zaledwie kilka sekund. Alicja pierwsza przerwała to krępujące połączenie, opuszczając głowę w dół. Zacieśniła mocniej palce w uścisku, skupiając na nich całą swoją uwagę i jednocześnie próbując pozbyć się z myśli czekoladowych tęczówek, które najwyraźniej wciąż jej się uważnie z boku przyglądały. Kiedy jednak mocniejszy podmuch nocnego wiatru owiał jej sylwetkę, drgnęła, mocniej naciągając rękawy bluzy na zmarznięte ręce. Maciek musiał to zauważyć, bo prawie od razu jego ciepła dłoń otuliła jej splecione palce.

- Zimno ci? – zapytał tak cicho, jak gdyby bał się, aby nikt postronny nie mógł usłyszeć ich rozmowy. Jakby to była jedna z najintymniejszych chwil, którą pragnął zachować wyłącznie między nimi. Ala natychmiast z lekkim strachem w oczach spojrzała na niego, gdy opuszki jego palców zaczęły gładzić chłodną skórę. Dreszcz przebiegł po jej plecach.

- Chyba muszę wracać, nie czuję się najlepiej – rzekła wymijająco, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. Gwałtownie odsunęła się od niego i zdecydowanym krokiem udała się w stronę hotelu. Nie miała w sobie na tyle odwagi, by odwrócić się za siebie. Myślała, że tak było lepiej.

*

Nim doszła do swojego pokoju, poczuła delikatne szarpnięcie. Nie musiała jednak nawet się odwracać, bo była prawie przekonana o tym, że Maciek nie dał tak łatwo za wygraną i ruszył za nią. Wypuściła z bezradnością powietrze.

- Alicja.

Szeptem wypowiadane imię w jego ustach nagle zabrzmiało tak inaczej. Musiała przymknąć na moment oczy, delikatnie oblizując koniuszkiem języka spierzchnięte usta. Gdy dłuższą chwilę nie reagowała, ponownie chwycił ją za łokieć, zmuszając by odwróciła się w jego stronę. Zrobiła to z wielką niechęcią, nie racząc go nawet jednym spojrzeniem. Nie potrafiła po prostu na niego w tej chwili spojrzeć, wbijając wzrok w swoje trampki.

- Jestem zmęczona – wydukała bez przekonania, z mistrzowską precyzją unikając jego świdrującego spojrzenia, które mimo wszystko odczuwała wciąż na sobie.

- Wszystko w porządku? – spytał, a jego głos był prawdziwie wypełniony troską, niczym nieudawaną. Ala kiwnęła tylko głową i kiedy wciąż dzielnie walczyła z tym, aby na niego nie spojrzeć, poczuła na brodzie ciepły dotyk jego palców. Gdy kciuk przypadkiem dotknął dolnej wargi, zmuszając ją tym samym aby uniosła głowę, musiała przymknąć oczy, używając całej siły do zamaskowania krótkiego dreszczu, który wstrząsnął jej ciałem.

- Ta-aa-ak – wyjąkała, siląc się na twardy i nieustępliwy ton głosu. Niewiele jednak jej z tego wyszło, była bezradna.

- Możesz na mnie spojrzeć? – poprosił, a jego szept ponownie wywołał przeszywającą falę dreszczy na zmarzniętej skórze. Uległa mu i bardzo powoli uniosła powieki, jasnymi oczami lustrując jego twarz. Dostrzegła przebłysk półuśmiechu na zdecydowanie muśniętej słońcem twarzy chłopaka i oddech ulgi, gdy wreszcie go posłuchała. – Nie zachowuj się znowu jak dziecko. Nie jest mi wcale miło, kiedy tak nagle uciekasz bez słowa, nie wiem czy się mnie boisz, brzydzisz, czy może coś innego jest powodem takiego zachowania. Ale uwierz, męczy mnie to już. Chciałbym ci jakoś pomóc, ale nie wiem jak, ponieważ nie dajesz mi nawet cienia możliwości na to. Ciągle robisz jakieś dziecinne uniki, zamiast wykazać się dojrzałością i stawić czoła problemom. Nie chcesz mnie znać, ok, rozumiem, tylko powiedz mi to prosto w twarz, a nie każ ciągle domyślać się prawdy.

Alicja nie była w stanie w żaden sposób zareagować na jego słowa. Czuła jak uczucie słabości zawładnęło jej wątłym ciałem, pozbawiając wszelkiej siły. Umiała jedynie na niego patrzeć, wsłuchując się w słowa, które do niej kierował. Mówił wyjątkowo spokojnie, ale głos przepełniony był smutkiem. Walczyła, aby nie opuścić wzroku, dzielnie wytrzymując tę przenikliwą walkę na spojrzenia, w której musiał być mistrzem, bo nawet na krótką chwilę nie zerknął w innym kierunku. Dopiero teraz zauważyła, że na twarzy widniał kilkudniowy zarost, dodający mu nutki męskości, bo jego oblicze wciąż przypominało nastolatka. Nie zorientowała się nawet, kiedy skończył swój monolog, bo wciąż z zapartym tchem śledziła dokładnie każdy ruch jego ust. Teraz wyczekiwał na jej reakcję, subtelnie przygryzając dolną wargę.

- Ala?

Ponaglający ton głosu sprowadził ją ponownie na ziemię. Potrząsnęła mocniej głową, wzdrygając się nieznacznie.

- Ale ja nie wiem, czego ty ode mnie tak naprawdę oczekujesz – odpowiedziała słabym głosem, a Maciek wzniósł tylko oczu ku górze, teatralnie nimi przewracając.

- Oczekuję czegokolwiek, wybuchu radości, albo wybuchu wściekłość. Wszystko mi jedno, proszę tylko o jakąkolwiek reakcję. Twoja obojętność jest już po prostu nie do zniesienia.

- Ale ja nie wiem.

Chłopak wstrzymał powietrze, mocniej zaciskając powieki. W tej samej chwili w hotelowym korytarzu, w którym stali, rozległ się irytujący wręcz sygnał połączenia. Maciek siarczyście zaklął pod nosem, wyjmując telefon z kieszeni.

- Oddzwonię! – syknął ze złością do słuchawki, rozłączając rozmowę. Ala przyglądała się mu z uwagą i musiała sama przed sobą przyznać, że jeszcze w takim stanie go nie widziała. Był wściekły. Nim jednak zdążył schować komórkę do spodni, dzwonek ponownie rozbrzmiał znaną mu melodyjką. – Julia, do jasnej cholery, nie mam czasu!

Wcisnął mocno czerwoną słuchawkę, wyłączające telefon całkowicie. Przeczesał palcami włosy, oddychając głęboko.

- Powinieneś z nią porozmawiać, to na pewno coś ważnego – oznajmiła Alicja, gestem głowy wskazując na jego komórkę.

- Poczeka – warknął, choć starał się chyba zapanować nad ostrym tonem głosu.

- A jak coś się stało? – dopytywała, chyba nieświadomie pogarszając jego stan jeszcze bardziej.

- Alicja, to na pewno nic poważnego – wysyczał przez zaciśnięte zęby.

- Ale to twoja dziewczyna, nie powinieneś jej tak zbywać.

- To nie jest mo … - zaczął, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Zamilkł, bez słowa przyglądając się jej. Ona również obserwowała jego reakcję, sunąc pustym wzrokiem po jego poczerwieniałej ze złości twarzy.  

- Idź do niej – poradziła kolejny raz, ale Maciek nawet nie drgnął. Stał w tym samym miejscu, nie spuszczając z niej rozwścieczonego wzroku. Ala zdawała sobie sprawę z tego, że chciał otrzymać odpowiedź na swoje pytania, ale ona nie była w stanie mu ich udzielić, dlatego tak kurczowo trzymała się wersji, iż powinien iść do Julii.

- Kompletnie cię nie rozumiem – wyszeptał już zdecydowanie spokojniejszym głosem, kręcąc bezradnie głową. Opuścił ramiona i z rękami wsuniętymi do kieszeni, odwrócił się od niej, ruszając w stronę wyjścia. Alicja powiodła za nim wzrokiem, a kiedy obejrzał się przez ramię, spoglądając na nią wyczekująco, przymknęła jedynie oczy. Gdy je otworzyła, Maćka już nie było.

***
EDIT
Chyba już bliżej, niż dalej.