5. Bez emocji, po prostu bawmy się.

[Ne-Yo - Don't fall in love]

Alicja zastygła w połowie kroku. Wstrzymała powietrze i z szeroko otwartymi oczami, w których malowało się przerażenie, rozejrzała się na boki. Jakby szukała niewidzialnej pomocy w rzeczach, które ją otaczały. Pewna część jej psychiki celowo odrzucała wypowiedziane przez chłopaka słowa, nie dopuszczając ich do świadomości. I ona tak bardzo chciała się trzymać tej cząstki, jednak rzeczywistość okazała się być nieco inna. Szybko zrozumiała, że była dorosłym człowiekiem i powinna się zachować tak, jak na dojrzałą osobę przystało. Odetchnęła głęboko i ponownie zwróciła się w jego stronę.

- Ok…

Spojrzała na niego uważnie, podchodząc nieco bliżej. Miała mieszane uczucia, ale chowanie głowy w piasek nie było dobrym rozwiązaniem i ona doskonale to wiedziała. Musiała stawić czoła tej niechcianej przeszłości i raz na zawsze się z nią rozprawić.

- Ja cię uratowałem przed upadkiem, a tobie się to nie udało – zażartował trochę złośliwie, wskazując sugestywnym gestem głową na swój obolały nadgarstek. Dziewczyna skręciła lekko głowę w bok, posyłając mu pełne litości spojrzenie. Wspomnienia nieszczęsnej nocy w Planicy powróciły, jak za dotknięciem magicznej różdżki.

- Jeżeli swoją nieporadność próbujesz zwalić teraz na mnie, to wybacz, nie poczuwam się do odpowiedzialności.

Maciek zaśmiał się cicho, kręcąc głową, a jedna z brwi zawadiacko uniosła się ku górze. Z trudem walczył, by uporać się ze ściągnięciem kurtki i bluzy, bo usztywniona bandażem ręka skutecznie ograniczała jego ruchy. Alicji wydawało się, że przez krótki ułamek sekundy spojrzał na nią błagalnym wzrokiem, jakby prosił o pomoc.

- Wydaje mi się, że musimy wyjaśnić sobie pewne kwestie i definitywnie je zakończyć – stwierdziła stanowczo, podchodząc do niego i delikatnie pociągnęła rękaw kurtki, tak aby nie zahaczyć o nadgarstek.

- Było, minęło.

Z bluzą poradził sobie już sam, rezygnując z jej pomocnej dłoni. Nie usłyszała nawet krótkiego dziękuję. Alicja nie wiedziała, jak powinna interpretować jego dziwne zachowanie, ale chciała jak najprędzej z tym skończyć i oczyścić swoje sumienie.

- To był błąd, zwykle mi się to nie zdarz …

Nie zdążyła jednak zakończyć swoich wyjaśnień, bo czarnowłosy momentalnie jej przerwał.

- Naprawdę mnie to nie obchodzi – odparł obojętnie. – Jak powiedziałem, było, minęło, nie ma o czym mówić.

W tej samej chwili do sali ponownie weszła pielęgniarka, a blondynka odruchowo odsunęła się od łóżka, na którym siedział Maciek. Obserwowała, jak kobieta pomagała mu wstać i bez słowa wyprowadziła go z gabinetu.

*

Gdyby to był środek sezonu z pewnością nowiny o sześciotygodniowym gipsie nie przyjąłby z takim spokojem. Jednak teraz, kiedy miał czas na odpoczynek, usztywnienie ręki nie okazało się być tak wielkim przekleństwem, jak początkowo mogło się to wydawać. Dodatkowo ze złamaną ręką mógł spokojnie trenować, więc jego plany nie uległy na szczęście wielkim zmianom. Musiał jedynie bardziej uważać. Kiedy razem z Alicją wrócili na plan, wszyscy z ulgą przyjęli wiadomość, że skończyło się wyłącznie na niegroźnym złamaniu.

- Bardzo płakał? – zapytał żartobliwie Alicję Piotrek, wymownie na nią spoglądając. Maciek przewrócił jedynie ostentacyjnie oczami, będąc przyzwyczajonym do dziwnego poczucia humoru swojego przyjaciela.

- Spójrz tylko na te zaczerwienione oczka – stwierdził z udawanym smutkiem Krzysiek, obejmując go za szyję ręką. Chłopak znowu tylko westchnął bezradnie z lekkim znudzeniem. Miętus poklepał go przyjaźnie po głowie. Maciek zamrugał tylko kilka razy powiekami, kiedy dłoń kolegi spoczęła na jego czapce.

- W ogóle nie widzę w tym nic śmiesznego – odparł urażony, wznosząc spojrzenie ku niebu.

- Dał radę, dzielny chłopiec – wybroniła go blondynka, spoglądając kątem oka w jego stronę z uśmiechem. Starała się brzmieć obojętnie, ale  wyczuł w głosie nutkę nerwowości i niepewności. Sam do końca nie wiedział, jak zachowywać się względem jej osoby. Zwykle jego przelotne znajomości kończyły się po jednej nocy, a tutaj los okazał się być na tyle przewrotny i postawił ją na jego drodze ponownie. Do dziś nawet nie pamiętał dokładnie jej twarzy, ale kiedy tylko przysiadł się do niej na tym nieszczęsnym krzesełku i delikatny zapach jej perfum doszedł jego nozdrzy, wspomnienia samoistnie do niego wróciły. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczył.

- A trzymałaś mocno nasz Skarb za rączkę? – zapytał z miną zmartwionego psiaka Dawid i pogłaskał Maćka po ramieniu. Kot zdawał się być jednak niewzruszony ich permanentnym nabijaniem się z jego osoby, dlatego bez słowa komentarza, ominął ich wszystkich i odszedł na bok, co zakończyło się salwą śmiechu kolegów. Obejrzał się jeszcze za siebie, kiedy wciąż plotkowali z Alą na temat jego wizyty w szpitalu. Blondynka również zerknęła w jego stronę, ale raczył ją tylko pustym spojrzeniem, zaciskając mocniej wargi.

*

Fakt, że Maciek również postanowił wyrzucić z pamięci ich wspólną noc, która była wielką pomyłką, sprawił, że poczuła pewnego rodzaju ulgę. On zapomniał, ona zapomniała i wszystko wróciło do normy. Z pewnością nie była odosobnionym przypadkiem w jego karierze i była wręcz przekonana, że korzystając z własnego uroku, nieraz oczarowywał przypadkowe fanki, nieodporne na jego uśmiech. Taki to ma życie pomyślała, opierając się o zimną, metalową barierkę, na dachu hotelu, w którym przyszło jej nocować. Widok na pogrążoną w mroku Warszawę, oświetlone latarniami ulice był czymś zapierającym dech w piersiach. Naciągnęła mocniej rękawy kurtki, czując jak wieczorny wiatr zaczyna przebierać na sile. Noc była jednak tak piękna, że nawet chłód nie był w stanie wypędzić jej stamtąd. Spojrzała w górę, na rozgwieżdżone niebo, oddychając głęboko.

- Uważaj, bo spadniesz!

Ciepły oddech owiał szyję i czyjeś silne ręce otuliły jej ramiona, popychając ją lekko do przodu. Odruchowo mocniej zacisnęła palce na poręczy, ze strachem spoglądając za siebie.

- Zwariowałeś?! – krzyknęła z wyrzutem, rzucając chłopakowi pełne wściekłości wymieszanej z przerażeniem spojrzenie, odsuwając się od niego na krok. Maciek zaczął się śmiać i nawet jego brązowe oczy były przepełnione radością, że udało mu się ją wystraszyć. Oparł się nonszalancko o barierkę po krótkiej chwili, podziwiając krajobraz nocnego miasta. Alicja obruszyła się tylko z naburmuszoną miną i krzyżując ręce na piersi, odchrząknęła znacząco, próbując ponownie skupić uwagę chłopaka na sobie. On jednak wydawał się totalnie ją ignorować, chociaż unoszące się kąciki jego ust świadczyły o tym, że doskonale wiedział, że czegoś od niego chciała i bawił się przy tym znakomicie.

- Ładną noc dziś mamy – stwierdził z nostalgią w głosie, spoglądając w górę, na pokryty milionem gwiazd granatowy firmament. Zaraz jednak zaczął się głośno śmiać i w końcu na nią spojrzał z rozbawieniem. Odwrócił się w jej stronę, chowając dłonie w kieszenie spodni. Alicja westchnęła bezradnie, kręcąc głową bez przekonania.

-  Nie wiem, po co tutaj przyszedłeś, ale możesz już iść. Chciałam pobyć sama – wyjaśniła złośliwie i sama ponownie zwróciła się do niego plecami, opierając przedramiona na poręczy. Podparła brodę na dłoni i udając kompletną obojętność, skierowała pusty wzrok na rozciągający się u ich stóp widok na miasto.

- Pozwól, że jeszcze chwilę zostanę, ale nie będę się już odzywał, żeby ci nie przeszkadzać – odparł momentalnie i przyłączył się do niej, zajmując miejsce tuż obok. Przekornie próbował naśladować jej pozycję, udając że robił to zupełnie nieświadomie. Idealnie potrafił chować wszelkie emocje, grając wybraną przez siebie rolę. Alicja spojrzała na niego kątem oka i choć on sam nie patrzył, posłała litościwe spojrzenie w jego kierunku, robiąc niewielki krok w bok. Czarnowłosy bez zastanowienia wykonał identyczny ruch, ponownie znajdując się blisko niej. Blondynka przymknęła nerwowo powieki, zagryzając ze złością wargi. Wykonała kolejne dwa kroki, ale chłopak nie zamierzał rezygnować i ruszył od razu za nią. A ta kamienna mina, wciąż zdobiła jego oblicze. Odetchnęła głośno i stając twarzą w jego kierunku, podparła boki, potupując sugestywnie stopą.

- Nie wiem, dlaczego jako swój życiowy cel obrałeś sobie zdenerwowanie mnie, ale udało ci się to, więc misja zakończona, idź już sobie – rzekła na jednym wydechu, uważnie spoglądając na jego profil. Maciek bardzo powoli wyprostował się i stanął z nią twarzą w twarz. Dopiero teraz zauważyła, że jego ciemne oczy wciąż wypełnione były tą samą dziecięcą radością. Pokręciła więc tylko z dezaprobatą głową, ale nie zamierzała dać mu wygrać tej zażartej bitwy na spojrzenia, którą właśnie toczyli.

- Myślisz, że przyszedłem tu dla ciebie? Trochę więcej skromności – odparł spokojnie i zaśmiał się z przekąsem. Wciąż wpatrywał się w nią bez mrugnięcia.

- W takim razie ja wracam do środka.

- Poczekaj!

Zatrzymał ją w ostatniej chwili, chwytając mocniej za przedramię. Przez krótką chwilę ponownie wymienili spojrzenia, ale Alicja momentalnie wzniosła oczy ku górze, teatralnie nimi przewracając.

- Nie zachowujmy się jak dzieci. Mieliśmy zapomnieć o wszystkim i ruszyć do przodu, a ja wciąż mam wrażenie, że jesteś na mnie zła i w zasadzie nawet nie wiem, dlaczego.

Alicja musiała przyznać, że miał rację. Zachowywała się jak spłoszona i urażona nastolatka, a za wszelką cenę próbowała uniknąć takiego zachowania. Odetchnęła z ulgą, wyplątując rękę z jego uścisku. Bez słowa wróciła na swoje miejsce przy barierce, z zamkniętymi oczami wsłuchując się w cichnący gwar stolicy. Kiedy tylko uniosła ponownie powieki, Maciek stał już tuż obok. Zerknęła w bok, a kiedy natrafiła na jego spojrzenie, uśmiechnęła się przepraszająco, zdając sobie sprawę ze swojego głupiego zachowania.

- Jak ręka? – zapytała, aby przerwać niezręczną ciszę. Maciek podniósł dłoń do góry i obrócił nią kilka razy w powietrzu.

- Bywało lepiej, ale na szczęście nie komplikuje mi to zbytnio życia w tym momencie.

- Jak się jest życiową ofiarą, to trzeba cierpieć – podsumowała wyniośle, ale zaraz roześmiała się, widząc jego niezadowoloną minę. Poprawił czapkę, która natrętnie zsuwała mu się na czoło. I znowu ta cisza przejęła kontrolę, sprawiając że oboje skierowali swoje spojrzenia na zasypiającą Warszawę. Kiedy ten stan przedłużał się i żadne z nich nie wiedziało, od czego zacząć rozmowę, Maciek zbliżył się i celowo trącił ją ramieniem dla rozluźnienia atmosfery, powodując utratę równowagi dziewczyny. W ostatniej chwili przytrzymała się murku, chroniąc tym samym przed bolesnym upadkiem. Z wrażenia jej czapka zsunęła się z głowy, lądując na ziemi. Maciek wpadł w paniczny śmiech.

- I kto tu jest ofiarą losu – spuentował, przykucając i podnosząc jej zgubę. Alicja wyrwała mu czapkę z rąk i od razu wsunęła ją na zmierzwione wiatrem włosy. Odpowiednio naciągnęła materiał, przywracając jej stan pierwotny. Zmrużyła lekko oczy i używając całej swojej siły, opanowała złość. Jednak kiedy chłopak nie przestawał się z niej śmiać, nie wytrzymała i uderzyła go w ramię. Kot spojrzał na nią z rozbawieniem w oczach.

- I kto tu się zachowuje jak dziecko – naśladowała jego prześmiewczy ton, robiąc przy tym zabawne miny.

*

Spoglądał na nią z rozbawieniem, kiedy się tak notorycznie denerwowała na niego i nie mógł zaprzeczyć, że sprawiało mu to jeszcze większą radość. Kiedy udawała tę wściekłą minę i przewracała oczami, stawała się wyjątkowo urocza. W jej jasnych oczach nie dostrzegł jednak nawet krzty złości, dlatego wiedział doskonale, że to jej całe przedstawienie było tylko marną próbą udawania czegoś. Obserwował ją uważnie, kiedy po raz kolejny walczyła ze swoją czapką, która za nic nie chciała być jej posłuszna i ciągle jakieś jasne kosmyki włosów wysuwały się spod niej.

- Urocza sceneria. Nie uważasz, że to nasze spotkanie na dachu, w blasku księżyca, to prawie jak kadr z dobrej komedii romantycznej – stwierdził w końcu, opierając się bokiem o betonowy murek i rzucając krótkie spojrzenie w górę. Alicja zaśmiała się momentalnie, posyłając w jego stronę rozbawione spojrzenie.

- Tylko się nie zakochaj – poradziła mu z uśmiechem, poklepując delikatnie po ramieniu. Ominęła go i bez słowa pożegnania, zniknęła za drzwiami prowadzącymi na klatkę schodową hotelu. Dokładnie przyglądał się, jak jej sylwetka znikała w mroku nocy, aż do chwili, kiedy całkowicie stracił ją z oczu.