4. Tam gdzie kiedyś razem byli, nie ma ich.

[Ewelina Flinta - Nieskończona historia]

Momentalnie zgarbiła się i mocniej wbiła w fotel, mając nadzieję, że nikt jej nie zauważy i niczego nie będzie od niej chciał. Nasunęła kaptur na czoło, skrycie wierząc w to, że dzięki takiemu zabiegowi stała się niewidzialna dla otoczenia. Wizja zapanowania nad rozbieganym tłumem zaczęła ją poważnie przerażać. Nagle, dosłownie kilka centymetrów przed jej nosem przejechał wieszak na kółkach z kolejną dostawą ubrań, które miały pojawić się w reklamowym spocie. Alicja aż cofnęła się, z przerażeniem spoglądając na ludzi.

- Jak to przeżyję, to osobiście zabiję Pawła, gołymi rękami – mruknęła do siebie, wzdychając bezradnie. Miała wrażenie, że jej obecność nie ograniczy się wyłącznie do picia kawy i rozkoszowania wiosenny słońcem.

- Musimy wykorzystać tę piękną pogodę, jutro kręcimy już w studio! – krzyknął ktoś z ekipy, próbując chyba zmotywować całą resztę do skupienia się na pracy, ale najwyraźniej nikt go nie słuchał, bo chaos zdawał się przybierać na sile. Każdy robił co chciał, biegał w jedną i drugą stronę, przewieszał, przekładał, przenosił i zmieniał. Zrobił się totalny zamęt.

- Zapraszam, pozna pani naszych szanownych skoczków – nieoczekiwanie zwróciła się do niej ta sama kobieta, która chwilę temu przyniosła jej kawę. Ala aż podskoczyła na krzesełku, nie spodziewając się, że mimo wszystko ktoś zauważył to, iż wciąż tam była. Spojrzała niepewnie w kierunku niewysokiej asystentki, która gestem pokazała jej, aby za nią podążała. Blondynka poprawiła przeciwsłoneczne okulary i przewracając pretensjonalnie oczami, ruszyła przed siebie. Dobrze, że ciemne szkła chroniły ją przed osądzającymi spojrzeniami innych.

- Pracowała już pani z nimi wcześniej? – zapytała od niechcenia, próbując zasięgnąć jakieś wiedzy przed spotkaniem ze wspomnianymi wcześniej głównymi bohaterami całego zamieszania. Kobieta odwróciła się za siebie i z uśmiechem spojrzała na nią.

- Ze skoczkami nie, ale robiliśmy ostatnio reklamę z piłkarzami.

- I? – dopytywała, będąc niezmiernie ciekawą tego, jak takie gwiazdy zwykły się zachowywać.

- Całkiem przyjemnie, wbrew pozorom są stosunkowo normalni – wyjaśniła i zaśmiała się uprzejmie. – Wiadomo, że czasami zdarzają się wybredne jednostki, ale ogólne wrażenie było dobre.

- Chociaż tyle – Alicja mruknęła bardziej do siebie, niż do swojej rozmówczyni, siląc się na nikły uśmiech.

Wokół placu wyznaczonego dla całej ekipy z każdą chwilą zaczynało gromadzić się coraz więcej postronnych, nieco przypadkowych obserwatorów. Chociaż Alicji udało się dostrzec przy barierkach kilka wyraźnie zdesperowanych fanek, czekających na swoich idoli. Zdarzało jej się czasami obejrzeć jakiś konkurs w telewizji, głównie za sprawą Hanki, kojarzyła nawet kilku skoczków, ale poznanie ich osobiście nie wiązało się dla nie z żadnym głębszym przeżyciem duchowym. Wiedziała nawet, że Kamil Stoch był mistrzem świata, ale jej serce nie podskakiwało z wielkiej radości na zbliżające się spotkanie z nim. Traktowała to raczej jako kolejne zadanie do wykonania, całkowicie wyłączając jakiekolwiek emocje.

Doszła ją dość charakterystyczna góralska gwara, kiedy tylko zbliżyła się do grupki chłopaków, ubranych w identyczne czerwone kurtki z emblematem jej firmy.

- Alicja Kozłowska, koordynator z wrocławskiego oddziału waszego sponsora – oznajmiła doniośle prowadząca ją kobieta, przedstawiając zgromadzonym w spójnej grupce chłopcom. Dziewczyna miała wrażenie, że żaden z nich nie przejął się jej pojawieniem i tylko niemrawe burknięcia pod nosem miały oznaczać powitanie z ich strony. Krótką chwilę stała bez słowa przed nimi, czekając chyba na jakiś ruch z ich strony, ale nie byli raczej tym zainteresowani, prawdopodobnie wychodząc z założenia, że każdy ich znał i kojarzył. Problem polegał jednak na tym, że bez kombinezonów, kasków i gogli byli kompletnie nie do poznania. Blondynka ratowała się więc głupim uśmiechem, spoglądając na każdego z nich.

- Kamil, Piotrek, Stefan, Krzysiek i ja Dawid – oznajmił wysoki blondyn, podając jej rękę. Alicja odetchnęła z ulgą, gdyż ta przeciągająca się, niezręczna cisza stawała się powoli nie do zniesienia.

- Ala.

Odwzajemniła uścisk, uśmiechając się do niego. Była pod niemałym wrażeniem jego jasnych oczu, które mimo ciemnych okularów przewiercały ją na wskroś. Aż ciche westchnienie wyrwało jej się z ust.

- Jest jeszcze nasz Maciej, ale chyba nadal wypakowuje się z busa – dodał, wskazując ruchem głowy guzdrzącego się przy samochodzie chłopaka. Alicja pokiwała jedynie ze zrozumieniem głową, wsuwając dłonie do kieszeni kurtki. Mimo pięknego słońca, wciąż odczuwało się przeraźliwy chłód.

- Jeśli już wszyscy jesteśmy, to zaczynajmy – stwierdziła ze wzruszeniem ramion, uśmiechając się delikatnie w kierunku reżysera, który pocierał zmarznięte dłonie o siebie. Momentalnie pojawiło się wokół nich kilku stylistów i charakteryzatorów, którzy mieli zadbać o ich wygląd przed kamerą. Ala wróciła niespiesznie na swoje miejsce, dopiero po chwili zauważając, że dostawiono do niego kilka następnych krzeseł, prawdopodobnie dla całej ekipy skoczków. Usiadła na pierwszym z brzegu, sięgając po swój kubek z kawą. Zdjęła z niego plastikową pokrywkę, a aromatyczna para momentalnie uderzyła w jej zziębniętą twarz. Błogie ciepło tylko na chwilę ukoiło pieczenie policzków. Upiła sporą część, mając nadzieję, że gorący napój zniweluje chociaż drżenie całego ciała, rozgrzewając je od środka. Otuliła dłońmi kubek, z głośnym westchnięciem spoglądając na przygotowujących się do spotu chłopców. Większość z nich musiała być od niej młodsza, co tylko wprawiło ją w większe kompleksy. Starość nie radość pomyślała. Nagle zdała sobie sprawę, że padające na jej plecy słońce, które wyjątkowo przyjemnie ogrzewało ją, zostało przez coś najwyraźniej przesłonięte i w tej samej chwili tuż nad jej uchem rozległo się ciche chrząknięcie.

- Tak? – zapytała przeciągle z nutką poirytowania w głosie, zadzierając głowę do góry. Musiała przesłonić dłonią oczy, bo nawet okulary nie ochroniły jej przed rażącymi promieniami.

- Zajmuje pani moje miejsce – powiedział z obojętnością w głosie nieznajomy i okrążył ją, zatrzymując się dokładnie naprzeciw niej. Alicja aż prychnęła złośliwie, nie mogąc utrzymać emocji na wodzy. Spojrzała ze zdziwieniem skrywanym za okularami na chłopaka, który podparł boki i wyraźnie czekał, aż ustąpi mu miejsca. Blondynka była w takim szoku, że nawet nie dotknęło jej to, że zwrócił się do niej używając określenia pani. Słońce odbijało się w jego pilotkach, a biało-zielona czapka w paski zsuwała mu się lekko na czoło.

- Nie możesz usiąść obok?

- Lubię swoje nazwisko – odparł z przekąsem, a Alicja wychyliła się, spoglądając na napis malujący się na oparciu krzesła.

- Maciej Kot – przeczytała, wracając do poprzedniej pozycji. Chłopak wyszczerzył zęby w geście dumy, jakby sam dźwięk tych słów robił na nim spore wrażenie. Ona jednak nie zamierzała ulegać jego dziecinnym zachciankom i dlatego wygodniej rozsiadła się na foteliku, zakładając nogę na nogę. Udawała, że coś wyjątkowo pochłonęło jej uwagę na planie i totalnie postanowiła go zignorować. Rozglądała się dookoła, z pełną premedytacją unikając kontaktu z chłopakiem. Dopiero kiedy raczył zdjąć okulary, kątem oka spojrzała na niego.

- O boże! – wyrwało się z ust, choć w ostatniej chwili udało jej się przesłonić je dłonią. Momentalnie poczuła silne uderzenie gorąca, a potężne bicie serca sprawiło, że jej skronie zaczęły pulsować z bólu. Mimo rękawiczek, odczuwała przejmujące ciepło, które biło z jej twarzy. Była wręcz pewna, że pokryła się ona szkarłatnym rumieńcem i tylko okulary chroniły ją przed zdemaskowaniem tego faktu przed chłopakiem. Zrobiło jej się duszno, z wrażenia aż otworzyła szerzej usta, łapczywie chwytając każdy haust powietrza. On tylko wzruszył ramionami i z grymasem na ustach zajął miejsce tuż obok niej. Kiedy siadał, przez przypadek jego ręka zahaczyła o jej dłoń, która zaciśnięta była na poręczy krzesła. Miała wrażenie, że drgnął przy tym kontakcie, ale jej umysł był w tej chwil nieco przyćmiony, więc równie dobrze, to wszystko mogło być jedynie wytworem jej wyobraźni, która nierzadko płatała figle. Dziękowała w myślach za to, że twarz zdobiły ciemne okulary, bo inaczej musiałaby się chyba zapaść pod ziemię ze wstydu. Jej mięśnie napięte były do granic możliwości, dlatego też na dłuższą chwilę zamarła w bezruchu, próbując jakoś zapanować nad własnym organizmem. Kątem oka zerknęła na chłopaka, który ku jej uciesze, skupiony był na wyświetlaczu swojej komórki. Wypuściła z ust nagromadzone powietrze, powoli wracając do rzeczywistości.

Nie mogła uwierzyć, że to był on. Ten sam, którego za wszelką cenę próbowała wyrzucić ze swojej pamięci i sumienia. Ten sam, który miał być jedynie przelotną chwilą zapomnienia. Ten sam, który już nigdy nie miał pojawić się w jej życiu. Ten sam, który najwyraźniej jej nie pamiętał.

*

Od tamtej chwili nie potrafiła już skupić się na niczym innym. Cały jej umysł przejęła myśl o Maćku. Teraz przynajmniej znała już jego imię, chociaż gdzieś w podświadomości wolała, aby pozostał on jedynie bezimiennym strzępkiem wspomnień. Wszystkie swoje siły skupiła na unikaniu go jak ognia. Ukrywała się za przeciwsłonecznymi okularami oraz czapką, na którą co chwilę naciągała kaptur kurtki. Na całe szczęście cała ekipa była zaangażowana w kręcenie poszczególnych ujęć, więc chłopak nie miał zbyt wiele czasu, aby jej się przyglądać. Mimo to, Alicja siedziała w najbardziej oddalonym miejscu, schowana za rzędami kamer i nerwowo przygryzała dolną wargę, niespokojnie potupując stopą o szczebelek zawieszony między nogami krzesła, na którym siedziała.

- Alicja, mamy problem – zgłosił się do niej jakiś chłopak z reżyserki, a jego mina nie wskazywała niczego dobrego.

- Co się stało?

- Maciek chyba złamał rękę, trzeba jechać z nim do szpitala.

*

Kierowca starał się omijać ogromne korki, które panowały na ulicach Warszawy, ale mimo ogromnych chęci nie był w stanie przyspieszyć. Ala całą drogę nie odezwała się ani słowem, co jakiś czas zerkając jednak za siebie i spoglądając na chłopaka. Siedział cicho, beznamiętnie wpatrując się w okno z usztywnionym nadgarstkiem. Musiało go boleć, bo grymas cierpienia nie schodził z jego twarzy. Dziewczyna początkowo bardzo wzbraniała się przed pomysłem, iż to ona miała jechać z nim do szpitala, ale jako jedyna nie była zaangażowana w nic, poza koordynowanie projektu, dlatego jej nieobecność nie komplikowała niczyich planów. Poddała się wtedy i bez słowa wsiadła do samochodu.

- Za moment powinniśmy być na miejscu – powiedział mężczyzna, po raz kolejny łamiąc przepisy ruchu drogowego, byle tylko szybciej dotrzeć na izbę przyjęć. Maciek mruknął tylko coś niezrozumiale, a Alicja po raz kolejny spojrzała za siebie, obserwując czarnowłosego.

- Bardzo boli? – zapytała po chwili ciszy, kiedy już nawet muzyka płynąca z radia zdawała się cichnąć. Chłopak powoli przeniósł na nią swój obojętny wzrok, ale wyraz jego twarzy ani na moment się nie zmienił.

- Przeżyję – burknął apatycznie, ponownie wbijając spojrzenie w krajobraz za oknem. Blondynka przez chwilę przyglądała mu się jeszcze, ale kiedy nie raczył poświęcić jej więcej uwagi, westchnęła bezradnie, siadając normalnie na fotelu. Skrzyżowała ręce na piersi, obiecując sobie, że więcej się do niego nie odezwie.

- Jesteśmy! – oznajmił kierowca, zatrzymując się na wprost wejścia do szpitala. Alicja i Maciek w pośpiechu bez słowa wysiedli z samochodu, kierując się prosto na izbę przyjęć. Całą drogę przez długi szpitalny hall nie odezwali się do siebie, jednak parę razy ich spojrzenia spotkały się, choć momentalnie odwracali wtedy wzrok.

- Chyba złamał rękę – blondynka wyjaśniła pielęgniarce, chaotycznie machając dłonią i wskazując jej siadającego po drugiej stronie korytarza Maćka. Po krótkim wywiadzie i sprawdzeniu danych, kobieta zaprowadziła ich prosto do gabinetu zabiegowego.

- Proszę siadać i się rozebrać, zaraz zabiorę pana na prześwietlenie – poleciła mu, wychodząc na chwilę z sali. Alicja poczuła się nieswojo. Zagryzła lekko dolną wargę, kiedy dostrzegła jak chłopak nie radził sobie ze zdjęciem ubrań. Wiedziała, że jej obecność była tam raczej niewskazana, więc odwracając się na pięcie, ruszyła w kierunku wyjścia.

- Nie musisz się krępować, przecież i tak widziałaś już zdecydowanie więcej.

A jednak. Wiedział.

***
Uwielbiam Was! Wszystkich razem i każdego z osobna! *.*